Επιχείρησα να κάνω το ίδιο και με ανθρώπους που υπήρξαν-και κάποιοι απ' αυτούς ακόμα είναι-σημαντικοί στην πορεία της ζωής μου. Είχα σκεφτεί και τον τίτλο (πάντα χαριτολογώντας): "ο κόσμος που με σημάδεψε' ή 'ο άνθρωπος είναι αυτοί που έχει συναντήσει". Το πιστεύω αυτό ακράδαντα. Δεν ξέρω αν γεννιόμαστε tabulae rasae, δεν ξέρω αν τα γονίδια μας κουβαλάνε ψήγματα προσωπικότητας. Αυτό που ξέρω είναι ότι σίγουρα θα ήμουν κάποια άλλη αν είχα μεγαλώσει σε άλλη οικογένεια, αν είχα άλλους φίλους, αν είχα άλλους καθηγητές και άκουγα άλλη μουσική.
Το να αρχίσω λοιπόν ήταν εύκολο: μαμά-μπαμπάς, αδέρφια, γιαγιά, κάποια ξαδέρφια (περισσότερα απ' όσα θα περίμενα), κάποιοι θείοι-θείες, κάποιοι παιδικοί φίλοι (που εξακολουθούν να είναι φίλοι), κάποιοι άλλοι παιδικοί φίλοι (που τους έχασα στην πορεία), μια δασκάλα στο δημοτικό, κάποιοι δάσκαλοι σε γυμνάσιο και λύκειο.
Μετά έρχονται τα σκούρα, γιατί η λίστα είναι ήδη κάπως 'συνωστισμένη'. Άντε λοιπόν να βρεις ποιον να εξαιρέσεις από τα non-early years. Κάποιον απ' τους ελάχιστους συμφοιτητές και καθηγητές στο ΑΠΘ που διήγειραν τη σκέψη σου; Κάποιο από τα παιδιά στο ίδρυμα στην Πυλαία; Κάποιον από το Ψυχιατρείο Λέρου; Κάποιο συνάδελφο, συν-εθελοντή, εργοδότη; Κάποιο συνταξιδιώτη; Κάποιο συμμετανάστη ή συμφοιτητή στην Αγγλία; Κι αν θέλεις να προσθέσεις και μουσικούς, συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφους και λοιπούς του καλλιτεχνικού, την έβαψες.
Αποφάσισα λοιπόν να την παρατήσω τη λίστα. Είμαστε αυτοί που συναντάμε. Οι άλλοι μας μαθαίνουν, οι άλλοι μας εμπνέουν. Και η έμπνευση είναι περίεργο πράμα. Κάποιες φορές θέλει το χρόνο της, κάποιες άλλες αρκούν μια-δυο στιγμές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου