Ομορφιά μου Ε.Σ.Υ.!

Γενικά τα νοσοκομεία τα αποφεύγω. Το ίδιο και τους γιατρούς. Δεν ξέρω, φαντάζομαι προτιμώ να ζω με την ιδέα ότι το σώμα μου είναι ικανό να γιατρέψει τον εαυτό του. Έτσι, καταφεύγω στους ειδικούς μόνο όταν υπάρχει μεγάλη ανάγκη (όταν δηλαδή το σώμα μου δεν ξέρει τι του γίνεται).

Χθες το βράδυ βρέθηκα σε εφημερεύον νοσοκομείο της Αθήνας, έχοντας περάσει ένα εφιαλτικό προηγούμενο βράδυ και μια διόλου ευχάριστη επόμενη ημέρα. Αν και πήγα εξοπλισμένη με όλα μου τα στερεότυπα για το Ε.Σ.Υ., περιμένοντας να δω τους διαδρόμους γεμάτους πονεμένο κόσμο, τους γιατρούς αδιάφορους και βιαστικούς, τις ουρές ατελείωτες, έπεσα εντελώς έξω. Ο κόσμος στην αναμονή ήταν λιγοστός, εξυπηρετούνταν όλοι πολύ γρήγορα και οι γιατροί έδειχναν γνήσιο ενδιαφέρον. Αυτό βέβαια εκτόξευσε τις απαιτήσεις μου στα ύψη κι έτσι έπλασα στο μυαλό μου αντιμετώπιση αλά ομάδας Dr. House. Το γεγονός ότι εξετάστηκα από γιατρούς τριών διαφορετικών ειδικοτήτων, σίγουρα την τροφοδότησε τη φαντασίωση. Τι ωραία που θα ήταν να μαζεύονταν αυτοί οι γιατροί σ' ένα δωμάτιο και, υπό την καθοδήγηση μιας ιδιόρρυθμης ιδιοφυΐας, να απέρριπταν υποθέσεις μία-μία και να κατέληγαν σε ένα θεραπευτικό πλάνο μόνο για 'μένα...

Πίσω στη Γη. Θεωρώ δεδομένο ότι ομάδες τύπου House δεν ασχολούνται με τον απλό κοσμάκη (πόσο μάλλον αν ο απλός κοσμάκης -a.k.a. moi- δεν αντιμετωπίζει κάτι σοβαρό). Από την άλλη, τα ελληνικά νοσοκομεία αντιμετωπίζουν τόσο μεγάλο πρόβλημα ελλειπούς στελέχωσης, που ακόμη κι αν αντιμετωπίζεις κάτι σχετικά σοβαρό, υπάρχουν άλλοι πόσοι ασθενείς που περιμένουν.

Καλά ως εδώ. Δεν μπορούσε όμως να μη με ενοχλήσει το γεγονός ότι υπήρχε πλήρης ασυνεννοησία μεταξύ των γιατρών που με εξέτασαν, καθώς η επικοινωνία τους γινόταν με 'ραβασάκια' που μετέφερα από τον ένα στον άλλο. Εντάξει, ας μη συγκληθεί ιατρικό συμβούλιο, αλλά τουλάχιστον μιλήστε μεταξύ σας βρε παιδιά... Άσε τις μπηχτές που έπρεπε να ακούω για την τάδε ή τη δείνα ειδικότητα. Και το χειρότερο: αυτό το 'μμ, χμ' που έκανε ένας γιατρός, κοιτάζοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου, αφήνοντάς με να αναρωτιέμαι αν είμαι και με τα δυο ποδάρια στον τάφο!

Τέλος καλό, όλα καλά πάντως. Σίγουρα δεν πρέπει να παραπονιέμαι, γιατί όντως, παρά τις πολύ χαμηλές προσδοκίες μου, οι γιατροί ήταν συμπαθέστατοι και βοηθητικοί. Να πω κι ένα τσιτάτο; Δωρεάν υγεία για όλους ρε αδέρφια!