Το Flashforward κι η μοίρα

Την τελευταία εβδομάδα έμεινα πολύ μέσα. Λίγο η ίωση, λίγο η εξασθένιση του οργανισμού, λίγο το ότι είμαι γενικά σπιτόγατα, τελοσπάντων αυτή η εβδομάδα δε με χάλασε καθόλου. Είχα το βιβλιαράκι μου, το μαξιλάρι μου και φυσικά το next best thing μετά το Lost: το Flashforward. Η σειρά έχει μόνο μία season και 22 επεισόδια, οπότε ευνοεί το κάψιμο λιγότερων των 7 ημερών.

Το Flashforward συνδυάζει δράση, δράμα, κάτι που έχει να κάνει με κβάντα (ήμουν στουρνάρι στη φυσική, σόρυ...) και ένα από τα ερωτήματα που βασανίζουν αιώνια το ανθρώπινο γένος. Ένα ερώτημα που μας οδηγεί να διαβάζουμε τις τελευταίες σελίδες των περιοδικών, μας κάνει να προσευχόμαστε ή ακόμα και να πληρώνουμε περιουσίες ολόκληρες σε διάφορους τσαρλατάνους. Όλα αυτά για να μάθουμε τη μοίρα μας, για να δούμε τι θα γίνει στο μέλλον. Στη σειρά λοιπόν, μια ωραία πρωία (στο Los Angeles πρωία), όλος ο πλανήτης ταβλιάζεται, χάνοντας τις αισθήσεις του για 137 δευτερόλεπτα. Στο διάστημα αυτό, όλοι βλέπουν ένα στιγμιότυπο της ζωής τους, αλλά έξι μήνες μετά! Καλό, έτσι;

Καλό, αν αυτό που βλέπεις είναι κάτι ευχάριστο -- αν βλέπεις ότι είσαι διακοπές ή ότι γεννάς ή ότι είσαι ευτυχισμένος τελοσπάντων. Τι γίνεται όμως αν δεις ότι είσαι άστεγος ή βαριά άρρωστος ή στη φυλακή; Και ακόμα χειρότερα, τι γίνεται αν δε δεις τίποτα (που σημαίνει ότι στο ορισμένο αυτό μέλλον θα είσαι ήδη νεκρός);

Ψάχνουμε λοιπόν οι άνθρωποι εναγωνίως σημάδια. Υπάρχουν και κάποιοι που λένε ότι ο θεός/η φύση/το σύμπαν έχει ένα σχέδιο για τον καθένα. Ok, είναι καθησυχαστικό αυτό, ειδικά αν νιώθεις χαμένος. Αλλά αν αυτό το σχέδιο είναι χάλια; Αν το σύμπαν με θέλει σε 10 χρόνια μόνη και δυστυχισμένη; Θέλουμε να ξέρουμε τη μοίρα μας, ίσως γιατί κρύβουμε μια έμφυτη τάση να αισιοδοξούμε. Ακόμη και οι πιο αρνητικοί, κάνουν εμβόλια και εξετάσεις, γυμνάζονται και προσπαθούν να τρέφονται σωστά, σπουδάζουν, δουλεύουν, αποταμιεύουν... Ίσως γιατί στον ανθρώπινο νου δε χωράει το μάταιο.

Το αν βέβαια υπάρχει πεπρωμένο, είναι άλλη ιστορία. Αν με ρωτήσετε, δεν ξέρω τι πιστεύω... Το να είναι όλα θέμα ελεύθερης επιλογής μου αρέσει περισσότερο πάντως. Αλλά πάντα η ελεύθερη επιλογή δεν ανήκει μόνο στο ένα δρον υποκείμενο, αλλά και στα υπόλοιπα που δρουν εκεί γύρω ή σχετίζονται με κάποιο τρόπο με την όλη εικόνα. Οι επιλογές μπλέκονται, σχηματίζουν ένα κουβάρι, και η άκρη του οδηγεί στο δρόμο που θ' ακολουθήσεις. Αν θα προχωρήσεις ή θα μείνεις να τον κοιτάζεις, ναι, αυτό είναι δική σου επιλογή.