Αυτά που αγαπώ

Αφού μοιράστηκε τα 10 αγαπημένα του πράγματα (9 για την ακρίβεια), ο φίλτατος Χρήστος προσκάλεσε κι εμένα (κι άλλους 9) να μοιραστώ τα δικά μου. Εξ ορισμού, οι άνθρωποι αποκλείονται της διαδικασίας, και μόνο 'πράγματα' που αγαπώ και έχουν να κάνουν μ' ανθρώπους θα φτάσουν στη λίστα. Έτσι, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις.

Τα 10 πράγματα λοιπόν που αγαπώ (in random order):

1. Η φωνή της μαμάς μου στο τηλέφωνο, που παραμένει ίδια όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να της μιλάει στο τηλέφωνο και που με ταξιδεύει στο χρόνο που είχε μακριά μαύρα μαλλιά κι εγώ την έφτανα μέχρι τη μέση.

2. Να πιάνω κουβέντα με άγνωστους ανθρώπους στο δρόμο, σε πάρκα, λεωφορεία, τραμ...

3. Τα παιχνίδια, οι συζητήσεις, οι μαζώξεις στην μπαλκονο-ταράτσα της Τζίτζι, με θέα τη μισή Αθήνα.

4. Η μυρωδιά της ανιψιάς μου.

5. Οι βραδυνές βόλτες με το μηχανάκι στην Αθήνα, κολλημένη πάνω στον οδηγό-Νικόλα.

6. Οι βραδυνές περιπλανήσεις στο youtube με το Νικόλα και τον άτυπο διαγωνισμό για το ποιος ξέρει τα πιο όμορφα τραγούδια (με νικητή πάντα εκείνον, αλλά μην του το πείτε).

7. Να ταξιδεύω σε άγνωστους τόπους, να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους, αρώματα και ήχους.

8. Να λαμβάνω γράμματα, βιβλία, περιοδικά από το ταχυδρομείο.

9. Να ακούω αληθινές ιστορίες, να διαβάζω βιογραφίες, να βλέπω ντοκυμαντέρ (όλα της ίδιας συνομοταξίας).

10. Να κοιτάζω τις πόλεις από ψηλά και να βρίσκω το σπίτι μου, το σπίτι σου, το σπίτι του κοκ.

Ουφ! Δύσκολη η διαδικασία... Ως ενθουσιώδης άνθρωπος, θα μπορούσα να γράφω ώρες ολόκληρες. Η δουλειά μου βέβαια τυπικά δεν έχει τελειώσει, αφού πρέπει να προσκαλέσω κι εγώ άλλους 10 να την περάσουν (να τους tagάρω που λέμε και στο facebook). Δε θα το κάνω, γιατί είμαι πολύ κακομοίρα blogger και δεν έχω τόσους αναγνώστες. Άσε που κι αυτούς που έχω, τους έχουν ήδη προσκαλέσει (άτιμε Χρήστο).

Πάνω απ' όλα αγαπώ τις αναμνήσεις μου, που είναι γεμάτες ανθρώπους.

Πράγματα που δε λες σ' έναν άνεργο

Η ανεργία είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Έχοντας ζήσει ένα χρόνο μέσα σ' αυτή, έχοντας χάσει άπειρες φορές την υπομονή μου, έχοντας κλάψει, αμφιβάλει για τον εαυτό μου, έχοντας σπαταλήσει άπειρο χρόνο σε ιστοσελίδες αναζήτησης εργασίας και πολλά λεφτά σε φωτοτυπίες βιογραφικών και λοιπών δικαιολογητικών και έχοντας συζητήσει με τον πάσα ένα το πρόβλημά μου, να 'μαι, έτοιμη να στάξω φαρμάκι για τα 5 πράγματα που δεν πρέπει ποτέ να λες σ' έναν άνεργο.

1. Τι έγινε; Βρήκες τίποτα; Ok, ακούγεται ανώδυνο. Αλλά αν συνοδεύεται από το ύφος 'πόσο σε λυπάμαι', από το οποίο συνήθως συνοδεύεται, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Επίσης, αν το ακούς από φίλους και γνωστούς, στους οποίους θα έτρεχες με χαρά να ανακοινώσεις ότι βρήκες κάτι, αν έβρισκες. Οπότε, don't!

2. Ψάχνεις; Όχι ρε μάγκα, περιμένω να 'ρθει από μόνο του. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να διανοηθούν πώς γίνεται να ψάχνεις και να μη βρίσκεις. Πιστέψτε με. Γίνεται. Το μισούμε, αλλά γίνεται.

3. Εμένα με ζητάνε από 3 δουλειές. Να τις εκατοστήσεις! ΔΕΝ, επαναλαμβάνω ΔΕΝ, κοκορευόμαστε για τις επαγγελματικές μας επιτυχίες μπροστά σ' έναν άνεργο, όσο καλά κι αν μας κάνει να νιώθουμε. Πες το, αλλά πες το με τρόπο. Ο άνεργος ήδη νιώθει σκουλήκι. Μην τον κάνεις να νιώθει ότι έχει κολλήσει στη σόλα του παπουτσιού σου.

4. Πρέπει όμως να βρεις μια δουλειά. Ευχαριστώ πολύ για την πληροφορία. Τη σημείωσα και μόλις την κόλλησα στην πόρτα του ψυγείου μου.

5. Τα χειρότερα έρχονται! Το 2011 η ανεργία θα φτάσει στα ύψη! Και πάλι, ευχαριστώ για την πληροφορία. Τώρα μπορώ να πάω ήσυχα ήσυχα να φουντάρω από τον τέταρτο.

ΔΕ δείχνουμε λύπηση, ΔΕ δείχνουμε περιφρόνηση, ΔΕ σπέρνουμε τον πανικό! Ο άνεργος δεν είναι άνεργος από επιλογή (αυτός είναι ο άεργος). Επίσης, δεν είναι άχρηστος (άλλωστε, κανένας άνθρωπος δεν είναι). Και τέλος, συνήθως δεν είναι ψύχραιμος. Αυτό που χρειάζεται είναι αποδοχή, στήριξη και πρακτική βοήθεια, όπου είναι δυνατό.

Από την άλλη βέβαια, και τα υπεραισιόδοξα σχόλια του τύπου 'η επόμενη ευκαιρία σε περιμένει στη γωνία' ή 'τα καλύτερα έρχονται' μπορούν επίσης να γίνουν εκνευριστικά. Φαντάζομαι όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που τα λες. Ή μάλλον, τα πάντα μπορούν να εκνευρίσουν έναν άνθρωπο που βλέπει τον καιρό να περνάει, ανίκανος να αξιοποιήσει το δυναμικό που κρύβει μέσα του, την όρεξή του να μάθει και να δημιουργήσει. Ίσως βέβαια να είμαι μόνο εγώ και στην προσπάθειά μου να βρω μια ταυτότητα, γενικεύω δικές μου παραξενιές. Όπως και να 'χει, handle with care.

Το Flashforward κι η μοίρα

Την τελευταία εβδομάδα έμεινα πολύ μέσα. Λίγο η ίωση, λίγο η εξασθένιση του οργανισμού, λίγο το ότι είμαι γενικά σπιτόγατα, τελοσπάντων αυτή η εβδομάδα δε με χάλασε καθόλου. Είχα το βιβλιαράκι μου, το μαξιλάρι μου και φυσικά το next best thing μετά το Lost: το Flashforward. Η σειρά έχει μόνο μία season και 22 επεισόδια, οπότε ευνοεί το κάψιμο λιγότερων των 7 ημερών.

Το Flashforward συνδυάζει δράση, δράμα, κάτι που έχει να κάνει με κβάντα (ήμουν στουρνάρι στη φυσική, σόρυ...) και ένα από τα ερωτήματα που βασανίζουν αιώνια το ανθρώπινο γένος. Ένα ερώτημα που μας οδηγεί να διαβάζουμε τις τελευταίες σελίδες των περιοδικών, μας κάνει να προσευχόμαστε ή ακόμα και να πληρώνουμε περιουσίες ολόκληρες σε διάφορους τσαρλατάνους. Όλα αυτά για να μάθουμε τη μοίρα μας, για να δούμε τι θα γίνει στο μέλλον. Στη σειρά λοιπόν, μια ωραία πρωία (στο Los Angeles πρωία), όλος ο πλανήτης ταβλιάζεται, χάνοντας τις αισθήσεις του για 137 δευτερόλεπτα. Στο διάστημα αυτό, όλοι βλέπουν ένα στιγμιότυπο της ζωής τους, αλλά έξι μήνες μετά! Καλό, έτσι;

Καλό, αν αυτό που βλέπεις είναι κάτι ευχάριστο -- αν βλέπεις ότι είσαι διακοπές ή ότι γεννάς ή ότι είσαι ευτυχισμένος τελοσπάντων. Τι γίνεται όμως αν δεις ότι είσαι άστεγος ή βαριά άρρωστος ή στη φυλακή; Και ακόμα χειρότερα, τι γίνεται αν δε δεις τίποτα (που σημαίνει ότι στο ορισμένο αυτό μέλλον θα είσαι ήδη νεκρός);

Ψάχνουμε λοιπόν οι άνθρωποι εναγωνίως σημάδια. Υπάρχουν και κάποιοι που λένε ότι ο θεός/η φύση/το σύμπαν έχει ένα σχέδιο για τον καθένα. Ok, είναι καθησυχαστικό αυτό, ειδικά αν νιώθεις χαμένος. Αλλά αν αυτό το σχέδιο είναι χάλια; Αν το σύμπαν με θέλει σε 10 χρόνια μόνη και δυστυχισμένη; Θέλουμε να ξέρουμε τη μοίρα μας, ίσως γιατί κρύβουμε μια έμφυτη τάση να αισιοδοξούμε. Ακόμη και οι πιο αρνητικοί, κάνουν εμβόλια και εξετάσεις, γυμνάζονται και προσπαθούν να τρέφονται σωστά, σπουδάζουν, δουλεύουν, αποταμιεύουν... Ίσως γιατί στον ανθρώπινο νου δε χωράει το μάταιο.

Το αν βέβαια υπάρχει πεπρωμένο, είναι άλλη ιστορία. Αν με ρωτήσετε, δεν ξέρω τι πιστεύω... Το να είναι όλα θέμα ελεύθερης επιλογής μου αρέσει περισσότερο πάντως. Αλλά πάντα η ελεύθερη επιλογή δεν ανήκει μόνο στο ένα δρον υποκείμενο, αλλά και στα υπόλοιπα που δρουν εκεί γύρω ή σχετίζονται με κάποιο τρόπο με την όλη εικόνα. Οι επιλογές μπλέκονται, σχηματίζουν ένα κουβάρι, και η άκρη του οδηγεί στο δρόμο που θ' ακολουθήσεις. Αν θα προχωρήσεις ή θα μείνεις να τον κοιτάζεις, ναι, αυτό είναι δική σου επιλογή.

Ομορφιά μου Ε.Σ.Υ.!

Γενικά τα νοσοκομεία τα αποφεύγω. Το ίδιο και τους γιατρούς. Δεν ξέρω, φαντάζομαι προτιμώ να ζω με την ιδέα ότι το σώμα μου είναι ικανό να γιατρέψει τον εαυτό του. Έτσι, καταφεύγω στους ειδικούς μόνο όταν υπάρχει μεγάλη ανάγκη (όταν δηλαδή το σώμα μου δεν ξέρει τι του γίνεται).

Χθες το βράδυ βρέθηκα σε εφημερεύον νοσοκομείο της Αθήνας, έχοντας περάσει ένα εφιαλτικό προηγούμενο βράδυ και μια διόλου ευχάριστη επόμενη ημέρα. Αν και πήγα εξοπλισμένη με όλα μου τα στερεότυπα για το Ε.Σ.Υ., περιμένοντας να δω τους διαδρόμους γεμάτους πονεμένο κόσμο, τους γιατρούς αδιάφορους και βιαστικούς, τις ουρές ατελείωτες, έπεσα εντελώς έξω. Ο κόσμος στην αναμονή ήταν λιγοστός, εξυπηρετούνταν όλοι πολύ γρήγορα και οι γιατροί έδειχναν γνήσιο ενδιαφέρον. Αυτό βέβαια εκτόξευσε τις απαιτήσεις μου στα ύψη κι έτσι έπλασα στο μυαλό μου αντιμετώπιση αλά ομάδας Dr. House. Το γεγονός ότι εξετάστηκα από γιατρούς τριών διαφορετικών ειδικοτήτων, σίγουρα την τροφοδότησε τη φαντασίωση. Τι ωραία που θα ήταν να μαζεύονταν αυτοί οι γιατροί σ' ένα δωμάτιο και, υπό την καθοδήγηση μιας ιδιόρρυθμης ιδιοφυΐας, να απέρριπταν υποθέσεις μία-μία και να κατέληγαν σε ένα θεραπευτικό πλάνο μόνο για 'μένα...

Πίσω στη Γη. Θεωρώ δεδομένο ότι ομάδες τύπου House δεν ασχολούνται με τον απλό κοσμάκη (πόσο μάλλον αν ο απλός κοσμάκης -a.k.a. moi- δεν αντιμετωπίζει κάτι σοβαρό). Από την άλλη, τα ελληνικά νοσοκομεία αντιμετωπίζουν τόσο μεγάλο πρόβλημα ελλειπούς στελέχωσης, που ακόμη κι αν αντιμετωπίζεις κάτι σχετικά σοβαρό, υπάρχουν άλλοι πόσοι ασθενείς που περιμένουν.

Καλά ως εδώ. Δεν μπορούσε όμως να μη με ενοχλήσει το γεγονός ότι υπήρχε πλήρης ασυνεννοησία μεταξύ των γιατρών που με εξέτασαν, καθώς η επικοινωνία τους γινόταν με 'ραβασάκια' που μετέφερα από τον ένα στον άλλο. Εντάξει, ας μη συγκληθεί ιατρικό συμβούλιο, αλλά τουλάχιστον μιλήστε μεταξύ σας βρε παιδιά... Άσε τις μπηχτές που έπρεπε να ακούω για την τάδε ή τη δείνα ειδικότητα. Και το χειρότερο: αυτό το 'μμ, χμ' που έκανε ένας γιατρός, κοιτάζοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου, αφήνοντάς με να αναρωτιέμαι αν είμαι και με τα δυο ποδάρια στον τάφο!

Τέλος καλό, όλα καλά πάντως. Σίγουρα δεν πρέπει να παραπονιέμαι, γιατί όντως, παρά τις πολύ χαμηλές προσδοκίες μου, οι γιατροί ήταν συμπαθέστατοι και βοηθητικοί. Να πω κι ένα τσιτάτο; Δωρεάν υγεία για όλους ρε αδέρφια!