Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Αυτά που αγαπώ

Αφού μοιράστηκε τα 10 αγαπημένα του πράγματα (9 για την ακρίβεια), ο φίλτατος Χρήστος προσκάλεσε κι εμένα (κι άλλους 9) να μοιραστώ τα δικά μου. Εξ ορισμού, οι άνθρωποι αποκλείονται της διαδικασίας, και μόνο 'πράγματα' που αγαπώ και έχουν να κάνουν μ' ανθρώπους θα φτάσουν στη λίστα. Έτσι, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις.

Τα 10 πράγματα λοιπόν που αγαπώ (in random order):

1. Η φωνή της μαμάς μου στο τηλέφωνο, που παραμένει ίδια όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να της μιλάει στο τηλέφωνο και που με ταξιδεύει στο χρόνο που είχε μακριά μαύρα μαλλιά κι εγώ την έφτανα μέχρι τη μέση.

2. Να πιάνω κουβέντα με άγνωστους ανθρώπους στο δρόμο, σε πάρκα, λεωφορεία, τραμ...

3. Τα παιχνίδια, οι συζητήσεις, οι μαζώξεις στην μπαλκονο-ταράτσα της Τζίτζι, με θέα τη μισή Αθήνα.

4. Η μυρωδιά της ανιψιάς μου.

5. Οι βραδυνές βόλτες με το μηχανάκι στην Αθήνα, κολλημένη πάνω στον οδηγό-Νικόλα.

6. Οι βραδυνές περιπλανήσεις στο youtube με το Νικόλα και τον άτυπο διαγωνισμό για το ποιος ξέρει τα πιο όμορφα τραγούδια (με νικητή πάντα εκείνον, αλλά μην του το πείτε).

7. Να ταξιδεύω σε άγνωστους τόπους, να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους, αρώματα και ήχους.

8. Να λαμβάνω γράμματα, βιβλία, περιοδικά από το ταχυδρομείο.

9. Να ακούω αληθινές ιστορίες, να διαβάζω βιογραφίες, να βλέπω ντοκυμαντέρ (όλα της ίδιας συνομοταξίας).

10. Να κοιτάζω τις πόλεις από ψηλά και να βρίσκω το σπίτι μου, το σπίτι σου, το σπίτι του κοκ.

Ουφ! Δύσκολη η διαδικασία... Ως ενθουσιώδης άνθρωπος, θα μπορούσα να γράφω ώρες ολόκληρες. Η δουλειά μου βέβαια τυπικά δεν έχει τελειώσει, αφού πρέπει να προσκαλέσω κι εγώ άλλους 10 να την περάσουν (να τους tagάρω που λέμε και στο facebook). Δε θα το κάνω, γιατί είμαι πολύ κακομοίρα blogger και δεν έχω τόσους αναγνώστες. Άσε που κι αυτούς που έχω, τους έχουν ήδη προσκαλέσει (άτιμε Χρήστο).

Πάνω απ' όλα αγαπώ τις αναμνήσεις μου, που είναι γεμάτες ανθρώπους.

6 σχόλια:

  1. Τώρα που είπες αναμνήσεις... μόλις είδα μια ταινία που έπιασα προς το τέλος όπου ο Jud Law βγάζει τα εντόσθιά τα δικά του και της αγαπημένης του και μετά κάτι συμβαίνει (όλα αυτά σε ένα υποθετικό μέλλον), γίνεται μια έκρηξη κι αυτός μένει παραπληγικός αλλά επειδή τον λυπάται ο μαυρούλης φίλος του του περνάει ένα μικροτσίπ καλών αναμνήσεων το οποίο τον κάνει να φαντάζεται ότι την αράζει σε κάποια εξωτική παραλία κάτω από κοκοφοίνικες...
    Και αναρωτιέμαι τώρα, είναι καλύτερο να έχεις ψεύτικες αναμνήσεις που σου φέρνουν χαρά από το να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου παραπληγικός...
    (με αυτό το σχόλιο σχεδόν ακούγομαι σαν troll, αλλά δεν είμαι!) :)
    Παρεπιπτόντως ωραία αυτά που αγαπάς, ιδιαίτερα to 8, η χαρά που παίρνω όταν λαμβάνω καλούδια είναι μεγάλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χεχε... Δεν ξέρω αν είσαι troll, είσαι όμως πολύ active αναγνώστρια και πολύ μ' αρέσει!
    Όσο για την ερώτησή σου, δεν ξέρω... Μάλλον ένα όμορφο ψέμα είναι πολλές φορές προτιμότερο από την άσχημη αλήθεια, αλλά ποιος θέλει να ζει σ' ένα ψέμα;
    Άντε, γράψε και τα δικά σου 10 αγαπημένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή... είναι να μη βρεθείς σε τέτοια κατάσταση.
    Εγώ, όπως είπα και στον Χρήστο, παίζω: κρυφτό, κυνηγητό και μήλα... και μόνο όταν προηγείται κουρμπανιά, πολύ σημαντικό!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ναι όντως. Καλό είναι μα μη βρεθείς ξεκοιλιασμένος, με ξεκοιλιασμένη γκόμενα και σακάτης... :P
    Πωπω... Κρυφτό, κυνηγητό και μήλα, ε; Αν έχεις κάποιο απ' αυτά στο πρόγραμμα θέλω κι εγώ να παίξω!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ο Χρήστος πρότεινε μήλα...με τρεις ξεκινάμε μια χαρά, δύο ρίχνουν την μπάλα κι ένας μέσα... προτείνω το ακόλουθο μέρος για την διεξαγωγή των μήλων:
    http://maps.google.com/?ie=UTF8&ll=15.592761,52.129167&spn=0.003844,0.004823&t=h&z=18

    οψόμεθα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή