and a happy new fear

Ζούμε την πιο θλιβερή παραμονή των τελευταίων χρόνων. Αυτή τη φορά το 3,2,1 δε θα προηγηθεί μιας εκστατικής συλλογικής έκρηξης αισιοδοξίας όπως τις άλλες χρονιές. Το καινούριο δε συνοδεύεται πια με γλυκιά προσμονή και περιέργεια, αλλά με ανασφάλεια, σφιγμένα στομάχια και σκυμμένα κεφάλια. Το "καλή χρονιά" ακούγεται πια ειρωνικό. Δε βγαίνει δυνατό απ' το διάφραγμα, αλλά με έναν αρρωστιάρικο, φλεγματικό τρόπο από κάπου στο πίσω μέρος του λάρυγγα. Γιατί όλοι ξέρουν ότι δε θα είναι καλή αυτή η χρονιά. Ή τουλάχιστον δε θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Και πολλοί θα 'ναι αυτοί που εύχονται να παγώσει για λίγο ο αδυσώπητος ο χρόνος και στο μεσοδιάστημα να μπορέσουν να πάρουν μιαν ανάσα. Και ακόμη περισσότεροι θα 'ναι αυτοί που ιδρωμένοι στο κρεβάτι τους παρακαλούν να ξυπνήσουν, να ξυπνήσουμε όλοι, γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι γιορτή.

Lovely Homo Pacificus

(καθάρισμα λαιμού, παίξιμο δαχτύλων στο πληκτρολόγιο και πάμε)

Αν η μαμά μου ήξερε πώς να μπαίνει στο ίντερνετ από το λάπιτοπ (sic), θα έβλεπε την τιμή που μου έκανε ο αγαπητός συναγωνιστής Χρήστος να βραβεύσει το ταπεινό μου blog και θα φούσκωνε από περηφάνια. Δεν τα έχει μάθει όμως ακόμα αυτά η μαμά. Όπως επίσης αγνοεί και μια σειρά random fun facts για τη μοναχοκόρη της. Επτά από αυτά δεσμεύομαι από την πρόσκληση του Χρήστου να αποκαλύψω εδώ. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Ζω σε ένα συνεχή φαύλο κύκλο αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας.

2. Πιστεύω στην ανθρώπινη φύση ως φύση συνεργατική και αλληλέγγυα.

3. Το συναίσθημα που με κυριεύει κατά κόρον είναι η συγκίνηση (έχω περάσει μέρες ολόκληρες συγκινημένη).

4. Όταν έχω άγχος και θέλω να χαλαρώσω σκέφτομαι είτε ότι πετάω είτε ότι κυλιέμαι σε γρασίδια.

5. Πιστεύω στα φαντάσματα και τρέμω την ώρα και τη στιγμή που θα βρεθώ αντιμέτωπη με ένα που δε θα είναι συνεργάσιμο.

6. Μισώ τα ταξίδια με καράβι, γιατί ο χειρότερός μου εφιάλτης είναι ότι πνίγομαι στη θάλασσα και με τρώνε τα ψάρια.

7. Φοβάμαι το αύριο αλλά ανυπομονώ να 'ρθει.

Ως συνεργατικό και αλληλέγγυο όν ο Χρήστος, μου έδωσε άλλη μία τίμη. Έκανε ως αληθινός τζέντλμαν ένα βήμα πίσω και άφησε τους ακριβούς αναγνώστες μου ελεύθερους από βραβεύσεις για να μπορέσω να τους βραβεύσω εγώ! Σ' ευχαριστώ ειλικρινά Χρήστο.

Ξαναέχουμε και λέμε λοιπόν. The lovelies are:

1) Ο Μιχάλης και ο Stantsant γιατί το αίμα νερό δε γίνεται.

2) Ο Κώστας και η Μαριάνα για την αξιοζήλευτη οπτική τους, αλλά και την ανεκτίμητη συνεισφορά τους με σχόλια σε τούτο εδώ το blog.

3) Ο IsoneedAgayBoyfriend γιατί έχει καιρό να μας γράψει και γιατί είναι αξιαγάπητος έτσι κι αλλιώς.

4) Η Diana γιατί αυτά που φτιάχνει με τα χέρια της είναι το λίγοτερο lovely!

5) Η Tzitzi γιατί είναι παιδική μου φίλη και λιώνει στο διάβασμα στο Άμστερνταμ.

6) Η Roadartist και η Ποδηλάτρης γιατί φωτογραφίζει η μεν και γράφει η δε υπέροχα.

7) Η Λένα γιατί κάποτε πήγε να εγκαταλείψει τον πλανήτη της και ήταν κρίμα.

8) H Eloiz γιατί έχει πάντα κάτι ενδιαφέρον να μοιραστεί.

Πειράζει που σταματώ στους 11; Φυσικά και όχι, γιατί έχω και 12ο! Χρήστο, εννοείται ανταποδίδω το βραβείο και το συνοδεύω με ένα φίλικό χτύπημα στην πλάτη και την παρότρυνση να συνεχίσεις να είσαι τόσο γαμάτος!

ΥΓ: Ελπίζω να μην τα έχω κάνει σαλάτα με τους συνδέσμους και στέλνω τον κόσμο αλλού γι' αλλού.

Κρυφακούγοντας...

...δύο γιαγιάδες από τα διπλανά καθίσματα σε λεωφορείο των ΚΤΕΛ.

- Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα.

- Ναι, ναι. Πάρα πολύ.

- Και δεν μπορώ να προσαρμοστώ! Πάω στα εγγόνια μου, ο ένας είναι στο κουμπιούτερ, ο άλλος στο αυτό... Δεν τα 'χαμε εμείς αυτά.

- Πήγα, γύρισα όλη την Κίνα, πήγα στη Γερμανία, στη Ρωσία, στην Αμερική...

- Ναι, ναι, κι εμείς πήγαμε.

- ...Η Αμερική ήταν όπως είναι τώρα η Αθήνα. Άνθρωποι μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι, μπλε, όλοι μαζί. Φοβόμουνα να κυκλοφορήσω. Δε μ' άρεσε καθόλου στο Αμέρικα.

- Έχασα και τον άντρα μου πριν 3 χρόνια.

- Κι εγώ το δικό μου. Τώρα κλείνει χρόνο.

- (αναστεναγμός)

- Τη μέρα δε με πειράζει. Κάνω δουλειές, πάω από 'δω κι από κει, δεν το σκέφτομαι. Το βράδυ με πονάει, δεν μπορώ.

- Άσε, ουφ... (βαθιά ανάσα, τα χέρια να τρέμουν)

- Το βράδυ του λέω "γιατί με άφησες;"

- Κάθε Κυριακή παίρνω το Έθνος.

- Κι εγώ!

- Έχει το καλύτερο πρόγραμμα της τηλεόρασης.

- Ναι. Είναι και πολύ σοβαρή εφημερίδα το Έθνος.

- Ναι, ναι, βέβαια.

Changes, changes

Είμαι κατενθουσιασμένη με το σουλούπωμα που έκανα στο blog μου! Η γραμματοσειρά του τίτλου μοιάζει τρομακτικά με το δικό μου βιαστικό και άτσαλο γραφικό χαρακτήρα. Τα χρώματα μού φέρνουν στο νου τη φθινοπωρινή θάλασσα-σχεδόν μπορώ να τη μυρίσω! Όσο για την εικόνα του background, 'ντάξει, ούτε παραγγελία να την έκανα στον Blogger να τη βάλει στα προσχέδια!

Γενικά τρελαίνομαι για αλλαγές. Πάντα μου δημιουργούσαν ένα σφίξιμο στο στομάχι, αλλά πάντα μου άρεσαν. Νομίζω είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που φοβάμαι ο,τιδήποτε πάει να κουνηθεί έστω και λίγο. Το έχουν πει και ψυχολόγοι αυτό: όσο περισσότερο σοκ και δέος επικρατεί σε μια ανθρώπινη ζωή, τόσο περισσότερο ανάγκη έχει αυτή η ζωή το status quo να μείνει quo. Ίσως γι' αυτό να παρενέβην σήμερα στο φτωχό μου ιστολόγιο. Για να ξορκίσω το φόβο. Καλή μας δύναμη και καλή μας τύχη.

Τη λατρεύω τη βροχή. Όταν ήμουν μικρή, πίστευα ότι η βροχή έχει τη δύναμη να παίρνει όλα τα δεινά μακρυά. Να ξεπλένει τις αυλές των σπιτιών και μαζί μ' αυτές να ξεπλένει τον κόσμο όλο. Δε διατηρώ πια αυτές τις αυταπάτες, εξακολουθώ όμως να περιμένω με αγωνία μικρού παιδιού τα πρωτοβρόχια. Και νομίζω σήμερα πως θα 'ρθουν.

Στην Αφρική σκοτώνει ο λιμός. Στη Νορβηγία το μίσος. Στην Αγγλία η πρέζα.

Αυτός ο Ιούλης είναι ένας άρρωστος, άρρωστος μήνας.

Αυτή είναι η πατρίδα

Με τρώει καιρό να γράψω κάτι για το Σύνταγμα. Κάνω log in, επιλέγω "νέα ανάρτηση" και μετά από δυο λεπτά το κλείνω. Δεν έχω να πω τίποτα που δεν έχει ήδη ειπωθεί. Γι' αυτό επιλέγω να σιωπήσω και να αφήσω τους άλλους να πουν. Παραθέτω λοιπόν δυο άρθρα που έγραψε ο φίλος μου ο Νίκος πριν λίγες μέρες. Μπορείς να τα διαβάσεις εδώ κι εδώ στα αγγλικά.

Θέλω όμως να μεταφέρω και μια σκηνή που εκτυλίχθηκε μπροστά μου, δυο βράδια πριν στο Σύνταγμα.

Η ατμόσφαιρα αποπνικτική από τα χημικά. Άνθρωποι με λευκά πρόσωπα, με μάσκες και μαντήλια. Κάθε λίγο ακούγεται κι ένας κρότος. Ένα δακρυγόνο σκάει ανάμεσα στον κόσμο. Μια νεαρή κοπέλα φωνάζει στα ΜΑΤ "Προδότες! Προδότες της πατρίδας!" κι ένας περαστικός της απαντά "Γιατί προδότες; Στην πατρίδα πιστέψανε. Αυτή είναι η πατρίδα".

Οι πίσω θέσεις

Στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ της δεκαετίας του '50 ίσχυε ακόμη ένας γελοίος κανονισμός που επέβαλλε στους Μαύρους να παραχωρούν τις θέσεις τους στα λεωφορεία σε Λευκούς και να μετακινούνται στο πίσω μέρος των οχημάτων. Παρόμοιοι κανονισμοί υπήρχαν και σε άλλες πολιτείες ως το 1956. Τη χρονιά εκείνη, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έκρινε τέτοιου είδους διαχωρισμούς αντισυνταγματικούς. Είχαν προηγηθεί οι, ιστορικές πια, αρνήσεις δύο γυναικών, της Claudette Colvin και της Rosa Parks, να υπακούσουν σ' αυτή την ανοησία, πράγμα που τις οδήγησε στη σύλληψη και τη δίκη.

Στην Ελλάδα του 2011 υποψιάζομαι την ύπαρξη ενός άγραφου νόμου (τουλάχιστον στα ΚΤΕΛ του νομού στον οποίο μεγάλωσα) που στέλνει τους ταξιδιώτες μετανάστες στις τελευταίες θέσεις των λεωφορείων. Το είδα μία και δυο φορές και το θεώρησα τυχαίο. Τώρα πια δεν είμαι τόσο σίγουρη. Μένει να δούμε αντιδράσεις όταν κάποιος από τις πίσω θέσεις θελήσει να κάτσει στις μπροστά.

Εξομολογήσεις μιας νεοσύλλεκτης ΥΔ

Δανείζομαι από τον τίτλο προηγούμενο post για να μοιραστώ τη χαρά μου γι' αυτό που μου συμβαίνει και την αγωνία μου γι' αυτό που ακολουθεί. Σ' εκείνο το post έγραφα για την ανεργία μου, μια κατάσταση που κράτησε κάτι παραπάνω από ενάμιση χρόνο. Ήταν μια περίοδος που μίσησα και, καθώς πλησιάζουν τα 27α γενέθλιά μου, θυμάμαι τα περσινά. Ήταν τα χειρότερα της ζωής μου. Ήταν η μετάβαση από τα 25 στα 26 (με τα 30 να με κοιτούν κατάματα), ήταν η αίσθηση παντελούς έλλειψης σκοπού, ήταν το γεγονός ότι δεν έβλεπα κανένα φως στο τούνελ, ήταν, ήταν, ήταν...

Μέχρι πριν μερικούς μήνες, που το φως ξαφνικά άναψε. Ήταν η περίοδος που πήρα τη μεγάλη απόφαση να ξανα-ξενιτευτώ. Και συνέβη κάτι μαγικό, που μας φέρνει στο σήμερα. Σήμερα λοιπόν, κάτοικος Αθηνών ακόμα, έχω τη χαρά να ανακοινώσω ότι οι επισκέψεις μου στον ΟΑΕΔ διακόπτονται, τουλάχιστον για τα επόμενα 3 χρόνια (μετά βλέπουμε). Ξεκινώ ένα πανέμορφο ταξίδι στην έρευνα, καθώς είμαι πια διδακτορική φοιτήτρια. Το μέλλον προβλέπεται κάθε άλλο παρά λαμπρό, αλλά τα όνειρα που γίνονται αλήθεια είναι πάντα λουσμένα στη χρυσόσκονη.

Όταν το σκέφτομαι ψύχραιμα και λογικά βλέπω μπροστά μου το βουνό που έχω ν' ανέβω. Αλλά μετά βλέπω την κάρτα βιβλιοθήκης και τη φοιτητική μου ταυτότητα και χαμογελάω. Αναλογίζομαι τα ξενύχτια, το τρέξιμο, τη μοναξιά που με περιμένουν και το στομάχι μου ανεβαίνει στο λαιμό. Αλλά μετά πάω μια βόλτα από το πανέμορφο πανεπιστήμιο και όλα μπαίνουν στη θέση τους.

Και ξανασκέφτομαι τα περσινά μου γενέθλια. Αν ήξερα τότε τι υπήρχε μπροστά, θα σταματούσα τη γκρίνια, θα έφτυνα το φόβο και θα έπινα στην υγειά των ονείρων και των συμπτώσεων που τα φέρνουν στα πόδια μας.

Τα απομεινάρια μιας μέρας

Σήμερα περπάτησα τη Σοφοκλέους μετά από αρκετούς μήνες. Και θυμήθηκα τις παρακάτω λέξεις που είχαν ξεχαστεί στο πρόχειρο.

Από την οδό Σοφοκλέους περνώ αρκετά συχνά. Δεν ξέρω τι γίνεται εκεί τις μικρές ώρες, αλλά τα πρωινά εμένα η Σοφοκλέους μ' αρέσει! Οι διαφορετικές γλώσσες μπλέκονται με τα διαφορετικά πρόσωπα, κι αυτά με τη σειρά τους μπλέκονται με τις διαφορετικές μυρωδιές. Σήμερα το πρωί που την κατηφόριζα, μύριζε ο τόπος κάρυ και ρίγανη. Λίγο πιο κάτω άρχισε να μυρίζει κάτι σαν κοκκινιστό.

Στο σημείο πριν συναντήσει την οδό Πειραιώς, η Σοφοκλέους φιλοξενεί το προαύλιο του Κέντρου Σίτισης Αστέγων του δήμου Αθηναίων. Άνθρωποι μπαινοβγαίνουν μασουλώντας την τελευταία τους μπουκιά ή κρατώντας ένα πλαστικό κεσεδάκι με φαγητό. Κι έχουν όλοι τους σχεδόν την ίδια έκφραση. Μια έκφραση που νόμιζα ότι τη συναντούσε κανείς μόνο στα ψυχιατρεία. Μια έκφραση που νόμιζα ότι αποτύπωνε την αποστασιοποίηση που καλλιεργείται από τις εξαίρετες 'θεραπευτικές' μεθόδους των τελευταίων. Σήμερα κατάλαβα πως αυτή η έκφραση είναι το πρόσωπο του περιθωρίου. Οι κοινωνικά αποκλεισμένοι έχουν το ίδιο βλέμμα, όπως κι αν τους ονομάσεις. Ψυχασθενείς, πρεζόνια, άστεγοι, φτωχοί πρόσφυγες και μετανάστες, άνεργοι, ηλικιωμένοι...

Σήμερα λοιπόν, περνώντας από το ίδιο προαύλιο, ήρθα αντιμέτωπη με μια διαφορετική εικόνα. Κατηφόριζα το δρόμο για να βγω στην Πειραιώς και μπροστά μου προπορεύονταν δυο ένστολοι. Πιο κάτω τη θέση τους πήραν δύο άνδρες γύρω στα 60 που βγήκαν από το Κέντρο Σίτισης Αστέγων κρατώντας από μια σακούλα με το μεσημεριανό τους. Τα ρούχα τους ήταν καθαρά, δεν κάπνιζαν μανιωδώς, ήταν ξυρισμένοι. Σκέφτηκα ότι ίσως αυτοί οι δύο άνδρες να μπορούσαν να φάνε σπίτι τους ως χθες. Σκέφτηκα ότι ίσως ανήκουν στις στρατιές εκείνες των ανθρώπων που απολύθηκαν πρόσφατα. Που δεν μπορούν πια να αντεπεξέλθουν ούτε στα καθημερινά τους έξοδα. Και σκέφτηκα και όλα αυτά τα πρόσωπα που βλέπω καθημερινά να αυξάνονται στα πεζοδρόμια της Αθήνας. Όλα αυτά τα πρόσωπα που κάνουν το δρόμο σπίτι τους και τα παγκάκια κρεβάτι.

Μαζί τους σκέφτηκα κι εμάς. Που νιώθουμε ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στηρίξουμε το φιλανθρωπικό έργο κάποιας βαθύπλουτης κορασίδας, καλώντας έναν ψυχρό αριθμό τηλεφώνου από το ζεστό μας σπίτι. Αν κλείσουμε τα μάτια το πρόβλημα δεν υπάρχει. Οπότε ας εξιλεωθούμε παρακολουθώντας τους διάφορους κοσμικούς να μασαμπουκιάζουν στα διάφορα φιλανθρωπικά gala για να σώσουν τα άρρωστα παιδάκια.

Οι άνθρωποι της Σοφοκλέους όμως όλο και πληθαίνουν. Και αύριο μπορεί να είμαι εγώ ή εσύ ή κάποιος φίλος. Αύριο θα είναι τόσο κοντά το πρόβλημα, που, κλείνοντας τα μάτια, θα νιώθεις την ανάσα του.

Και του χρόνου

Ξημερώνει η τελευταία Κυριακή του πρώτου μήνα αυτού του χρόνου. Γίνονται τόσα πολλά εκεί έξω. Ολόκληρος ο πλανήτης βράζει, άνθρωποι γεμίζουν τους δρόμους, η γειτονιά μου πριν λίγες μέρες έγινε ο πυρήνας μιας βόμβας έτοιμης να εκραγεί, αλλά εμένα την οργή μου μου την πήραν μακρυά καλά νέα. Εν αναμονή λοιπόν της εξόδου μου από το λήθαργο της χαράς και μετά από μια βραδιά στη μουσική σκηνή Μετρό, τραγουδώ τους υπέροχους στίχους του Φοίβου και εύχομαι - λίγο εκτός τόπου και χρόνου, αλλά οι γιορτές κρατούν 40 μέρες - και του χρόνου.

http://www.youtube.com/watch?v=lFl_gxvhWio

Αποκτήνωση

Είχε μόλις αγοράσει χαρτί κουζίνας για το σπίτι και ανηφόριζε αγκαζέ με τη φίλη της. Θα μπορούσε να διαλέξει εκείνο το δρόμο ή τον άλλο, αλλά επέλεξε αυτόν. Μια γωνία μετά, χαμένη στις σκέψεις της, άκουσε γρήγορους βηματισμούς στο ανοιχτό πάρκινγκ. Γύρισε και τον είδε να τρέχει. Φορούσε σκουφί, κασκόλ μέχρι τη μύτη, όλα όσα φορούσε μαύρα. Στιγμές μετά είδε και τον άλλο. Με κουστούμι. Και άκουσε τη φωνή του να ηχεί 'Κλέφτης! Σταματήστε τον! Είναι κλέφτης!' Και τους είδε να παλεύουν. Πάγωσε. Για μια στιγμή φοβήθηκε το μαυροφορεμένο, μετά φοβήθηκε τον κουστουμάτο. Είδε ένα σακίδιο να πέφτει, άκουσε ένα μεταλλικό ήχο. Κράτησε το μπράτσο της φίλης της και την τράβηξε λίγο πιο πίσω. Εκείνος πέρασε από μπροστά τους. Τις κοίταξε, τον κοίταξαν κι αυτές. Σειρά είχε ο άλλος. Έτρεξε πίσω του, φωνάζοντας 'Κλέφτης!'

Κοίταξε γύρω της. Κόσμος κοιτούσε, αλλά κανείς δεν έκανε βήμα. Άρχισε κι εκείνη να τρέχει πίσω από τις φωνές του κουστουμάτου. Τον είδε να τα παρατάει, να γυρνάει πίσω ξεφυσώντας. Κανείς δεν έκανε βήμα.

Χαιρέτησε τη φίλη της και πήρε το δρόμο για το σπίτι. Είδε κάποιον να ψάχνει στα σκουπίδια. Προχώρησε. Ανέβηκε στον τέταρτο. Βγήκε στο μπαλκόνι. Και ούρλιαξε μια φράση που είχε ακούσει σε τραγούδι. Δεν είμαι με κανέναν.

Ανεπίσημη επιστολή στο 2011

Αγαπητέ Νέε Χρόνε,

Είχα τόση αγωνία να φτάσεις καλά, που έπεσα με τα μούτρα σε μελομακάρονα, βασιλόπιτες και σοκολατάκια. Οι πρώτες σου μέρες λοιπόν με βρήκαν παραφουσκωμένη και νωχελική από τον πολύ τον υδατάνθρακα. Ήρθε όμως η στιγμή να λογαριαστούμε. Δεν έχω πολλά να σου ζητήσω, αλλά οφείλεις να μου δώσεις ό,τι μου στέρησε ο Παλιός. Αυτός, που λες, με είχε 12 μήνες στο περίμενε. Και περίμενε και περίμενε. Και έλπιζε και έλπιζε. Και τελικά τίποτα. Τώρα πρέπει εσύ να τις βουλώσεις τις τρύπες, ακούς;

Θέλω να μου δώσεις δύναμη και κουράγιο. Θέλω να πάρεις μακρυά τον πανικό που με παραλύει και να τον αντικαταστήσεις με λογική και καθαρό μυαλό. Θέλω να μου φέρεις πίσω το πάθος και την όρεξη και τη δημιουργικότητα και τη φαντασία. Θέλω ελπίδα, αλλά θέλω να είναι βάσιμη. Θέλω δικαιοσύνη και αλληλεγγύη. Και τα θέλω όλα αυτά για όλους.

Ε, και δώσε και λίγη τύχη... Μην τσιγκουνεύεσαι!

Με φιλικούς χαιρετισμούς και πολλή αγάπη,

HomoPacificus.