Η τελευταία κατάληψη

Νιώθω πολύ περήφανη για τους συμφοιτητές μου στο Πανεπιστήμιο του Κεντ στην Αγγλία. Έχουν καταλάβει το κτίριο της Πρυτανείας στην πανεπιστημιούπολη από τις 8 του Δεκέμβρη και αρνούνται να φύγουν. Είναι η τελευταία πανεπιστημιακή κατάληψη στην Αγγλία. Με κομμένο ηλεκτρικό και θέρμανση, εγκλωβισμένοι - καθώς, αν βγουν, δεν τους επιτρέπεται να ξαναμπούν - χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας (καθώς, ναι, και το ίντερνετ είναι κομμένο), συνεχίζουν τη μορφή αγώνα που διάλεξαν ενάντια στον τριπλασιασμό των διδάκτρων στην ανώτατη εκπαίδευση. Συνεχίζουν να υπερασπίζονται το δικαίωμα όλων στην παιδεία, να αντιστέκονται στη μεταμόρφωση του αγαθού της σε καταναλωτικό προϊόν, να διεκδικούν έναν ανοιχτό χώρο ελεύθερης δράσης και ανταλλαγής ιδεών. Και όλα αυτά, ενώ το πανεπιστήμιο έχει ήδη κινηθεί νομικά, καλώντας τους φοιτητές να παρουσιαστούν στο δικαστήριο στις 7 Γενάρη.

Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτεται ο καθένας για τις φοιτητικές καταλήψεις. Για κάποιους είναι ανούσιες, για άλλους προβοκατόρικες, για άλλους αδιάφορες ή ενοχλητικές. Για μένα, όντας ενεργό μέλος μίας προ αμνημονεύτων χρόνων, είναι τουλάχιστον ουσιαστικές. Κοιτάζοντας πίσω, θυμάμαι ένα πανεπιστήμιο πιο ανοιχτό από ποτέ. Θυμάμαι διάλογο, θυμάμαι παλμό και συμμετοχή, πάθος, όραμα και δημιουργικότητα. Θυμάμαι τις ζωγραφιές στους ανιαρούς άσπρους τοίχους των αμφιθεάτρων. Τις προβολές ταινιών, τις συναυλίες, τα γλέντια, την αλληλεγγύη.

Είμαι περήφανη για τους συμφοιτητές μου, παρόλο που δε γνωρίζω κανέναν προσωπικά. Άλλωστε, μπορεί να γράφτηκαν στο πανεπιστήμιο μετά την αποφοίτησή μου. Δεν μπορώ όμως παρά να στέκομαι αλληλέγγυα σε οποιαδήποτε δράση στοχεύει στα αυτονόητα. Όπως έχει πει και ο Subcomandante Marcos των Zapatistas (ρητό που μου έμαθε ο φίλος μου ο Νίκος):

"I am a gay in San Francisco, black in South Africa, an Asian in Europe, an anarchist in Spain, a Palestinian in Israel, a Mayan Indian in the streets of San Cristobal, a Jew in Germany, a Gypsy in Poland, a Mohawk in Quebec, a pacifist in Bosnia, a housewife alone on a Saturday night, a single woman on the metro at 10 p.m., a peasant without land, a gang member in the slums, an unemployed worker, an unhappy student, a Zapatista in the mountain...all the exploited, marginalized and oppressed, resisting and saying Ya Basta!"

Το σκοτεινό νησί

Έπεσα πρόσφατα πάνω σ' αυτό το άρθρο, το οποίο μιλά για μια Κουβανή blogger που αντιστέκεται στο Κουβανικό καθεστώς. Το blog της Yoani Sanchez μπορεί να βρει κανείς μεταφρασμένο στα ελληνικά εδώ.

Για κάποιους, η Κούβα φαντάζει μια κομμουνιστική όαση στην έρημο του σκληρού καπιταλισμού. Μια μικρή νησιωτική χώρα, όπου οι πολίτες απολαμβάνουν δωρεάν παιδεία και υγεία, εργασία και πρόνοια. Η χώρα που ανέδειξε ίσως την πιο διάσημη επαναστατική φιγούρα, που πάλεψε, που παρέμεινε ζωντανή μετά το '90. Παρά τις όποιες μικρές ενστάσεις μου, μια τέτοια εικόνα είχα κι εγώ για την Κούβα, όταν, 2,5 χρόνια πριν, ετοίμαζα τις βαλίτσες μου για το πιο συγκλονιστικό ταξίδι της ζωής μου.

Το σοκ ήρθε την πρώτη κιόλας μέρα. Συνηθισμένη να μπορώ να επικοινωνήσω οποιαδήποτε ώρα και στιγμή με τους δικούς μου ανθρώπους, ένιωσα πλήρως αποκλεισμένη όταν συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο (και πολυέξοδο) ήταν αυτό. Οι μονάδες έπεφταν σχεδόν με το δευτερόλεπτο και με το ισοδύναμο του 1 ευρώ μπορούσα να μιλήσω μερικά δευτερόλεπτα. Το internet ήταν πιο φθηνό, αλλά η πρόσβαση δεν επιτρεπόταν παντού. Σκεφτόμουν ότι σε λιγότερες από 10 μέρες θα ήμουν πάλι κοντά στους δικούς μου και σίγουρα δεν ήταν απαραίτητο να τους λέω κάθε μέρα πόσο εξωτικά περνάω. Αλλά τι γίνεται με τους Κουβανούς που έχουν οικογένεια και φίλους σε άλλες χώρες; Φρικτό.

Αυτό βέβαια δεν ήταν τίποτα μπροστά στις εικόνες που ακολούθησαν τις επόμενες ημέρες. Αξιοπρεπέστατοι άνθρωποι μας πλησίαζαν για να μας ζητήσουν χρήματα, τις περισσότερες φορές με κάποιο αντάλλαγμα (να μας ξεναγήσουν, να μας μάθουν σάλσα κ.λ.π.). Μας εξηγούσαν πως ο μισθός τους δε φτάνει. Πληρώνονταν με κουβανικά πέσος, αλλά κάποια βασικά αγαθά μπορούσαν να τα προμηθευτούν μόνο με μετατρέψιμα πέσος (η Κούβα έχει δύο νομίσματα--τα μετατρέψιμα πέσος χρησιμοποιούνται κυρίως από τους τουρίστες και η ισοτιμία μετατρέψιμου και κουβανικού πέσο φτάνει ως και το 1/25).

Δε θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που περάσαμε στο Trinidad. Είχα χαθεί από το υπόλοιπο γκρουπ και περιπλανιόμουν στα δρομάκια της πόλης. Έβλεπα γύρω μου παλιά, αλλά φρεσκοβαμμένα πολύχρωμα σπίτια. Άρχισα να ανεβαίνω ένα δρόμο, ο οποίος με έβγαλε σε μια γειτονιά με παράγκες. Μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα με περιεργάζονταν ζευγάρια γερασμένα μάτια, ένα παιδάκι έτρεξε και βγήκε από μια μισοχαλασμένη πόρτα, κότες ανηφόριζαν το δρόμο μαζί μου. Στο τέλος του δρόμου υπήρχε ένα ύψωμα και ένα επίσης μισοχαλασμένο κτήριο ή μνημείο (δε θυμάμαι τι ήταν). Σταμάτησα να δω την πόλη από ψηλά και ξαφνικά με περικύκλωσαν γυναικείες φωνές. Είχαν μαζευτεί περίπου 10 γυναίκες, οι οποίες μου χαμογελούσαν, με έπιαναν, μου ζητούσαν να τους δώσω το ρολόι μου, τη ζακέτα μου, την τσάντα. Προσπαθούσαμε να επικοινωνήσουμε, εκείνες με σπαστά αγγλικά, εγώ με καθόλου ισπανικά. Και γελούσαμε. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος κακομοιριάς σ' αυτή τη σκηνή, δεν έκαναν κόλπα να τις λυπηθώ. Είχαν ανάγκη και μου ζητούσαν βοήθεια. Αλλά με ένα χαρούμενο και περήφανο τρόπο. Με έβαλαν να τους υποσχεθώ πως, όταν ξαναπάω στο Trinidad, θα έχω μαζί μου σαπούνι να τους δώσω. Μια υπόσχεση που ακόμα με περιμένει.

Θυμάμαι επίσης τις ατελείωτες συζητήσεις με τον ξεναγό μας. Δε θυμάμαι το όνομά του, αλλά θυμάμαι τη φωνή του, την καλλιέργειά του, τη διάθεσή του να μας μιλά για ώρες για όλα αυτά τα περίεργα και πρωτόγνωρα που συναντούσαμε. Όταν η κουβέντα έφτανε στο πολιτικό καθεστώς, μας έλεγε πως πολλοί είναι εκείνοι που θέλουν τα πράγματα να αλλάξουν. Μας μιλούσε για ανθρώπους που έφτασαν κολυμπώντας στο Μαϊάμι, αναζητώντας το αμερικάνικο όνειρο. Για τους παίκτες της εθνικής ομάδας μπέηζμπολ, που καλοπληρώνονται, για να μη θελήσουν να το 'σκάσουν', όταν η ομάδα ταξιδεύει για διεθνείς αγώνες. Για εκείνους που φεύγουν και στέλνουν πίσω δύο φωτογραφίες: μία σε σούπερ μάρκετ και μία έξω από κάποιο McDonald's. Αλλά και για εκείνους που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στη Δύση, γιατί τα χρήματα βγαίνουν δύσκολα και γιατί δε νιώθουν ούτε κι εκεί ελεύθεροι.

Αυτό όμως που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό όταν σκέφτομαι την Κούβα, είναι ο παραλιακός δρόμος της Havana, η Malecon. Κάθε βράδυ ο δρόμος γέμιζε με κόσμο. Μας έλεγαν ότι τα τηλέφωνα είναι άχρηστα εκεί. Αν ψάχνεις κάποιον, απλά πας στη Malecon και ρωτάς. Κάποιος θα τον έχει δει. Παρέες τραγουδούσαν και χόρευαν. Ελευθερία. Αυτό σκέφτομαι όταν σκέφτομαι την Κούβα. Τα ξένοιαστα βράδια στη Malecon. Και σκέφτομαι και εκείνη την ταινία του Shyamalan, το Σκοτεινό Χωριό, που επειδή δεν ήταν θρίλερ απογοήτευσε πολλούς. Εμένα είναι μια από τις αγαπημένες μου. Γιατί καταπιάνεται με ένα τόσο φοβερό δίλημμα: όταν ζεις σε ένα κόσμο βίαιο και σκληρό, τι κάνεις για τις επόμενες γενιές; Τις απομονώνεις απ' αυτό τον κόσμο; Ή τις αφήνεις να επιλέξουν μόνες;

Πολυτεχνείο

Κουράστηκα τις τελευταίες δύο βδομάδες να ακούω για μηνύματα. Το μήνυμα των εκλογών, το μήνυμα της αποχής, το μήνυμα του άκυρου και του λευκού. Και τώρα τι; Να αναφερθώ κι εγώ στο μήνυμα του Πολυτεχνείου; Όχι. Όχι στο μήνυμα. Μόνο στις εικόνες και τις αναμνήσεις μου από αυτή τη μέρα.

Ακόμα και στη συντηρητική επαρχιακή πόλη στην οποία μεγάλωσα, αυτή η μέρα διέφερε από τις άλλες γιορτές του σχολείου. Δε συνοδευόταν από ποιήματα για τη σημαία και το έθνος, αλλά από ροκ τραγούδια και βίντεο από εκείνη την εποχή. Αφορούσε μια ιστορία κοντά μας, μόλις μια γενιά πριν. Θυμάμαι συγκίνηση και θυμάμαι επαναστικότητα. Ακόμα και στη συντηρητική επαρχιακή πόλη. Δεν ήταν άλλη μια ευκαιρία να χάσουμε μάθημα, αλλά μια ευκαιρία να ακούσουμε για έναν αγώνα που εξίταρε τη σκέψη μας. Δε μαθαίναμε ονόματα μεγάλων στρατηγών ή πολιτικών που έφεραν τη νίκη. Μαθαίναμε για ένα αυθόρμητο κίνημα φοιτητών που ζητούσε τα αυτονόητα.

Αυτό που θυμάμαι πάνω απ' όλα είναι η ευγνωμοσύνη που ένιωθα ως μαθήτρια για εκείνους τους φοιτητές. Τότε νόμιζα ότι το θέμα είχε τελειώσει. Η δημοκρατία είχε έρθει πριν γεννηθώ και δε θα ξαναέφευγε. Αυτοί οι φοιτητές θα έμεναν πάντα αγνοί επαναστάτες. Αλλά η ιστορία παίρνει τροπές περίεργες και αυτοί οι φοιτητές έγιναν κακοί πολιτικοί και αυτή η δημοκρατία έγινε καταναλωτισμός και χούντα άλλης μορφής. Και ο φόβος των βασανιστηρίων έγινε φόβος της καθημερινότητας.

Το Πολυτεχνείο όμως είναι πάντα εκεί. Ένας ζωντανός οργανισμός που κάθε πρωί γεμίζει φοιτητές και κάθε βράδυ συνελεύσεις. Και σήμερα γέμισε κόκκινα γαρύφαλλα, κόσμο, φωνές, πανό. Παρά το φόβο και παρά την απογοήτευση.

Και μπορεί αυτές οι επετειακές διαδηλώσεις σε κάποιους να μη λένε τίποτα, αλλά για μένα οι πορείες αυτής της μέρας δεν είχαν ποτέ μόνο επετειακό χαρακτήρα. Οι αγώνες δε σταματούν ποτέ και αλίμονό μας αν πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν σήμερα λόγοι για να βγεις στο δρόμο.

Κυριακή στο χωριό

Ε ναι λοιπόν! Ψήφισα! Πέρασα την Κυριακή με την οικογένεια στο ηλιόλουστο 'χωριό' μου και ψήφισα. Ναι, ανήκω σε εκείνη τη μερίδα των γραφικών που πιστεύουν ότι η ψήφος έχει δύναμη. Το τι ψήφισα, πώς και γιατί, είναι άλλη ιστορία. Και για να είμαι ειλικρινής αμφιταλαντεύτηκα αρκετά για το αν θέλω τελικά να ψηφίσω ή όχι. Αλλά το έκανα. Και ετούτη την ώρα νιώθω καλά που το έκανα.

Όχι γιατί πιστεύω ότι τα δικά μου τα ψηφαλάκια θα κάνουν κάτι από μόνα τους. Αλλά γιατί δε θέλω το 50 ή 60% του εκλογικού σώματος να αποφασίζει για το 100%.

Όχι γιατί πιστεύω ότι αν ασκείς το εκλογικό σου δικαίωμα γίνεσαι αυτόματα ενεργός πολίτης. Αλλά γιατί δε μας βλέπω σύντομα να παίρνουμε τα βουνά και η ψήφος είναι από τα λίγα που έχουμε.

Όχι γιατί ελπίζω. Αλλά γιατί φοβάμαι τι θα γίνει αν καταλήξουν να ψηφίζουν μόνο τα κομματόσκυλα.

Και μετά, πάλι ως γραφική, έκατσα και είδα την 'παρέλαση' -επαγγελματιών και μη- πολιτικάντηδων στο χαζοκούτι. Αλλά ήσυχα δε θα κοιμηθώ.

Αν έχεις sponsor, διάβαινε

Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια, σε επεισόδιο της εκπομπής με τα απίστευτα του Ripley, μια τύπισσα απ' τις ΗΠΑ, που είχε δανείσει το μέτωπό της (με το αζημείωτο φυσικά), στην Κόκα Κόλα. Και εξηγούμαι: είχε, που λέτε, χτυπήσει τατουάζ στην κεφάλα της το λογότυπο της εταιρείας! Κι αυτό, με αντάλλαγμα ένα ποσό - αρκετά δελεαστικό φαντάζομαι - που της υπέβαλλε η εταιρεία (κάθε βδομάδα, μήνα, χρόνο, εφάπαξ;-δεν είμαι σίγουρη).

Θυμάμαι λοιπόν που σκεφτόμουν ότι για να το κάνεις αυτό μάλλον είσαι χαζό κι αμόρφωτο αμερικανάκι, με μια κάποια δόση ψώνιου και πρεμούρα να βγεις στα νέα των 8. Μετά σκάσανε μύτη τα λεγόμενα talent shows στην Ψωροκώσταινα, με κάθε πικραμένο καλλιτέχνη να πασχίζει ν' ανοίξει μια ρημαδιασμένη πόρτα και να τρυπώσει στην ελληνική δισκογραφία, στη νύχτα, στη showbiz ή έστω στις ειδήσεις του Star βρε αδερφέ!

Και μετά ήρθε αυτό: μεγάλη πολυεθνική εταιρεία, που δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια και στην Ελλάδα, προτίθεται, μέσω ενός προγράμματος κοινωνικής προσφοράς που 'τρέχει', να εξασφαλίσει μισθό και ασφαλιστικές παροχές για 3 άτομα που επιθυμούν να εργαστούν σε κάποιο μη κερδοσκοπικό οργανισμό για 1 χρόνο. Οκ, δεν ακούγεται πολύ κακό. Όχι, μέχρι να διαβάσεις τους όρους συμμετοχής και τις διατάξεις που διέπουν τη σύμβαση εργασίας, αλλά και τη διαδικασία επιλογής. Η εταιρεία λοιπόν, ενημερώνει πως οι υποψήφιοι παραχωρούν κάθε δικαίωμα και συμφέρον πνευματικής ιδιοκτησίας σε εκείνη (πράγμα το οποίο σημαίνει πως, ό,τι αναφέρεις στην αίτηση συμμετοχής σου - συμπεριλαμβανομένων των λόγων για τους οποίους υποβάλλεις αίτηση, τους στόχους και τις προσδοκίες σου - αποτελεί αυτόματα ιδιοκτησία της εταιρείας). Αν πάλι επιλεγείς, είσαι υποχρεωμένος να συμμετάσχεις σε κάθε ενέργεια διαφήμισης και προώθησης σου ζητήσει η εταιρεία (συνεντεύξεις, διαφημίσεις, χρησιμοποιώντας τα προϊόντα της, μέσω ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης κ.ά.). Καλή φάση, έτσι;

Αναρωτιέμαι... Τι διαφορά θα έχω εγώ, αν λάβω μέρος σ'αυτό το πρόγραμμα, από την κοπελιά με το μέτωπο-διαφημιστική πινακίδα; Σε τι θα διαφέρω από όλους αυτούς που τρέχουν στα ριάλιτι για να φτιάξουν την τύχη τους; Αυτό που με προβληματίζει πιο πολύ όμως, είναι το εξής: τελικά για να βρω δουλειά, πρέπει να βρω και σπόνσορα; Ρε, πού πάμε ρε;

Αν είσαι γουρούνι...

Τον τελευταίο ένα χρόνο ζω στο κέντρο της Αθήνας. Πάντα μου άρεσε το κέντρο. Μοιάζει σαν όλα να γίνονται εδώ. Τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, τόσο διαφορετικές εικόνες κάθε μέρα. Ό,τι μπορεί να χρειαστείς, ό,τι ώρα κι αν το χρειαστείς είναι δίπλα. Εκτός από ένα: η ησυχία.

Έχουμε τη χαρά και την τιμή με το Νικόλα να ζούμε απέναντι από ένα πολύ in στέκι (μη χέσω) της καρδιάς της πόλης, που μαζεύει όλη μέρα κάθε μέρα μαλακιστήρια κάθε λογής (ψωνισμένους φοιτητές, επίδοξα μοντέλα, νεαρούς με πανάκριβες μηχανές). Και κάθε βράδυ η ίδια ιστορία. Ο Νικόλας, συνηθισμένος, απλά γυρνάει πλευρό και ονειρεύεται. Εγώ, μεγαλωμένη στην πιο κοιμισμένη πόλη όλης της υφηλίου (την πόλη-φάντασμα), γυρνάω σαν την άδικη κατάρα στο σπίτι, φυσάω και ξεφυσάω, βρίζω, καταστρώνω σχέδια για να κλείσω τους απέναντι και ενίοτε καλώ το 100 για να παρηγορηθώ με μια φωνή που μου λέει ότι στέλνει κλήση (ναι, καλά...).

Απόψε είναι βράδυ Πέμπτης και είναι στανταράκι ξενύχτι. Ο trendy κόσμος βγαίνει τις Πέμπτες, βέεεεβαια. Και οι καημένοι περίοικοι οφείλουν να φορέσουν τις ωτοασπίδες τους, μέχρι να βαρεθούν να χτυπιούνται με τα bitια οι απέναντι. Και μετά πρέπει να κάνουν τουμπεκί την ώρα που θα καληνυχτίζονται γκαρίζοντας --λες και φωνάζουν στον ινδιάνο στον απέναντι λόφο. Ε, και κατά τις 5 το ξημέρωμα θα μπορέσουν να χουχουλιάσουν ήρεμα στο κρεβάτι τους, μέχρι ν'αρχίσει η πρωινή κίνηση στο δρόμο.

Καλά κρασιά.

Αυτά που αγαπώ

Αφού μοιράστηκε τα 10 αγαπημένα του πράγματα (9 για την ακρίβεια), ο φίλτατος Χρήστος προσκάλεσε κι εμένα (κι άλλους 9) να μοιραστώ τα δικά μου. Εξ ορισμού, οι άνθρωποι αποκλείονται της διαδικασίας, και μόνο 'πράγματα' που αγαπώ και έχουν να κάνουν μ' ανθρώπους θα φτάσουν στη λίστα. Έτσι, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις.

Τα 10 πράγματα λοιπόν που αγαπώ (in random order):

1. Η φωνή της μαμάς μου στο τηλέφωνο, που παραμένει ίδια όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να της μιλάει στο τηλέφωνο και που με ταξιδεύει στο χρόνο που είχε μακριά μαύρα μαλλιά κι εγώ την έφτανα μέχρι τη μέση.

2. Να πιάνω κουβέντα με άγνωστους ανθρώπους στο δρόμο, σε πάρκα, λεωφορεία, τραμ...

3. Τα παιχνίδια, οι συζητήσεις, οι μαζώξεις στην μπαλκονο-ταράτσα της Τζίτζι, με θέα τη μισή Αθήνα.

4. Η μυρωδιά της ανιψιάς μου.

5. Οι βραδυνές βόλτες με το μηχανάκι στην Αθήνα, κολλημένη πάνω στον οδηγό-Νικόλα.

6. Οι βραδυνές περιπλανήσεις στο youtube με το Νικόλα και τον άτυπο διαγωνισμό για το ποιος ξέρει τα πιο όμορφα τραγούδια (με νικητή πάντα εκείνον, αλλά μην του το πείτε).

7. Να ταξιδεύω σε άγνωστους τόπους, να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους, αρώματα και ήχους.

8. Να λαμβάνω γράμματα, βιβλία, περιοδικά από το ταχυδρομείο.

9. Να ακούω αληθινές ιστορίες, να διαβάζω βιογραφίες, να βλέπω ντοκυμαντέρ (όλα της ίδιας συνομοταξίας).

10. Να κοιτάζω τις πόλεις από ψηλά και να βρίσκω το σπίτι μου, το σπίτι σου, το σπίτι του κοκ.

Ουφ! Δύσκολη η διαδικασία... Ως ενθουσιώδης άνθρωπος, θα μπορούσα να γράφω ώρες ολόκληρες. Η δουλειά μου βέβαια τυπικά δεν έχει τελειώσει, αφού πρέπει να προσκαλέσω κι εγώ άλλους 10 να την περάσουν (να τους tagάρω που λέμε και στο facebook). Δε θα το κάνω, γιατί είμαι πολύ κακομοίρα blogger και δεν έχω τόσους αναγνώστες. Άσε που κι αυτούς που έχω, τους έχουν ήδη προσκαλέσει (άτιμε Χρήστο).

Πάνω απ' όλα αγαπώ τις αναμνήσεις μου, που είναι γεμάτες ανθρώπους.

Πράγματα που δε λες σ' έναν άνεργο

Η ανεργία είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Έχοντας ζήσει ένα χρόνο μέσα σ' αυτή, έχοντας χάσει άπειρες φορές την υπομονή μου, έχοντας κλάψει, αμφιβάλει για τον εαυτό μου, έχοντας σπαταλήσει άπειρο χρόνο σε ιστοσελίδες αναζήτησης εργασίας και πολλά λεφτά σε φωτοτυπίες βιογραφικών και λοιπών δικαιολογητικών και έχοντας συζητήσει με τον πάσα ένα το πρόβλημά μου, να 'μαι, έτοιμη να στάξω φαρμάκι για τα 5 πράγματα που δεν πρέπει ποτέ να λες σ' έναν άνεργο.

1. Τι έγινε; Βρήκες τίποτα; Ok, ακούγεται ανώδυνο. Αλλά αν συνοδεύεται από το ύφος 'πόσο σε λυπάμαι', από το οποίο συνήθως συνοδεύεται, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Επίσης, αν το ακούς από φίλους και γνωστούς, στους οποίους θα έτρεχες με χαρά να ανακοινώσεις ότι βρήκες κάτι, αν έβρισκες. Οπότε, don't!

2. Ψάχνεις; Όχι ρε μάγκα, περιμένω να 'ρθει από μόνο του. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να διανοηθούν πώς γίνεται να ψάχνεις και να μη βρίσκεις. Πιστέψτε με. Γίνεται. Το μισούμε, αλλά γίνεται.

3. Εμένα με ζητάνε από 3 δουλειές. Να τις εκατοστήσεις! ΔΕΝ, επαναλαμβάνω ΔΕΝ, κοκορευόμαστε για τις επαγγελματικές μας επιτυχίες μπροστά σ' έναν άνεργο, όσο καλά κι αν μας κάνει να νιώθουμε. Πες το, αλλά πες το με τρόπο. Ο άνεργος ήδη νιώθει σκουλήκι. Μην τον κάνεις να νιώθει ότι έχει κολλήσει στη σόλα του παπουτσιού σου.

4. Πρέπει όμως να βρεις μια δουλειά. Ευχαριστώ πολύ για την πληροφορία. Τη σημείωσα και μόλις την κόλλησα στην πόρτα του ψυγείου μου.

5. Τα χειρότερα έρχονται! Το 2011 η ανεργία θα φτάσει στα ύψη! Και πάλι, ευχαριστώ για την πληροφορία. Τώρα μπορώ να πάω ήσυχα ήσυχα να φουντάρω από τον τέταρτο.

ΔΕ δείχνουμε λύπηση, ΔΕ δείχνουμε περιφρόνηση, ΔΕ σπέρνουμε τον πανικό! Ο άνεργος δεν είναι άνεργος από επιλογή (αυτός είναι ο άεργος). Επίσης, δεν είναι άχρηστος (άλλωστε, κανένας άνθρωπος δεν είναι). Και τέλος, συνήθως δεν είναι ψύχραιμος. Αυτό που χρειάζεται είναι αποδοχή, στήριξη και πρακτική βοήθεια, όπου είναι δυνατό.

Από την άλλη βέβαια, και τα υπεραισιόδοξα σχόλια του τύπου 'η επόμενη ευκαιρία σε περιμένει στη γωνία' ή 'τα καλύτερα έρχονται' μπορούν επίσης να γίνουν εκνευριστικά. Φαντάζομαι όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που τα λες. Ή μάλλον, τα πάντα μπορούν να εκνευρίσουν έναν άνθρωπο που βλέπει τον καιρό να περνάει, ανίκανος να αξιοποιήσει το δυναμικό που κρύβει μέσα του, την όρεξή του να μάθει και να δημιουργήσει. Ίσως βέβαια να είμαι μόνο εγώ και στην προσπάθειά μου να βρω μια ταυτότητα, γενικεύω δικές μου παραξενιές. Όπως και να 'χει, handle with care.

Το Flashforward κι η μοίρα

Την τελευταία εβδομάδα έμεινα πολύ μέσα. Λίγο η ίωση, λίγο η εξασθένιση του οργανισμού, λίγο το ότι είμαι γενικά σπιτόγατα, τελοσπάντων αυτή η εβδομάδα δε με χάλασε καθόλου. Είχα το βιβλιαράκι μου, το μαξιλάρι μου και φυσικά το next best thing μετά το Lost: το Flashforward. Η σειρά έχει μόνο μία season και 22 επεισόδια, οπότε ευνοεί το κάψιμο λιγότερων των 7 ημερών.

Το Flashforward συνδυάζει δράση, δράμα, κάτι που έχει να κάνει με κβάντα (ήμουν στουρνάρι στη φυσική, σόρυ...) και ένα από τα ερωτήματα που βασανίζουν αιώνια το ανθρώπινο γένος. Ένα ερώτημα που μας οδηγεί να διαβάζουμε τις τελευταίες σελίδες των περιοδικών, μας κάνει να προσευχόμαστε ή ακόμα και να πληρώνουμε περιουσίες ολόκληρες σε διάφορους τσαρλατάνους. Όλα αυτά για να μάθουμε τη μοίρα μας, για να δούμε τι θα γίνει στο μέλλον. Στη σειρά λοιπόν, μια ωραία πρωία (στο Los Angeles πρωία), όλος ο πλανήτης ταβλιάζεται, χάνοντας τις αισθήσεις του για 137 δευτερόλεπτα. Στο διάστημα αυτό, όλοι βλέπουν ένα στιγμιότυπο της ζωής τους, αλλά έξι μήνες μετά! Καλό, έτσι;

Καλό, αν αυτό που βλέπεις είναι κάτι ευχάριστο -- αν βλέπεις ότι είσαι διακοπές ή ότι γεννάς ή ότι είσαι ευτυχισμένος τελοσπάντων. Τι γίνεται όμως αν δεις ότι είσαι άστεγος ή βαριά άρρωστος ή στη φυλακή; Και ακόμα χειρότερα, τι γίνεται αν δε δεις τίποτα (που σημαίνει ότι στο ορισμένο αυτό μέλλον θα είσαι ήδη νεκρός);

Ψάχνουμε λοιπόν οι άνθρωποι εναγωνίως σημάδια. Υπάρχουν και κάποιοι που λένε ότι ο θεός/η φύση/το σύμπαν έχει ένα σχέδιο για τον καθένα. Ok, είναι καθησυχαστικό αυτό, ειδικά αν νιώθεις χαμένος. Αλλά αν αυτό το σχέδιο είναι χάλια; Αν το σύμπαν με θέλει σε 10 χρόνια μόνη και δυστυχισμένη; Θέλουμε να ξέρουμε τη μοίρα μας, ίσως γιατί κρύβουμε μια έμφυτη τάση να αισιοδοξούμε. Ακόμη και οι πιο αρνητικοί, κάνουν εμβόλια και εξετάσεις, γυμνάζονται και προσπαθούν να τρέφονται σωστά, σπουδάζουν, δουλεύουν, αποταμιεύουν... Ίσως γιατί στον ανθρώπινο νου δε χωράει το μάταιο.

Το αν βέβαια υπάρχει πεπρωμένο, είναι άλλη ιστορία. Αν με ρωτήσετε, δεν ξέρω τι πιστεύω... Το να είναι όλα θέμα ελεύθερης επιλογής μου αρέσει περισσότερο πάντως. Αλλά πάντα η ελεύθερη επιλογή δεν ανήκει μόνο στο ένα δρον υποκείμενο, αλλά και στα υπόλοιπα που δρουν εκεί γύρω ή σχετίζονται με κάποιο τρόπο με την όλη εικόνα. Οι επιλογές μπλέκονται, σχηματίζουν ένα κουβάρι, και η άκρη του οδηγεί στο δρόμο που θ' ακολουθήσεις. Αν θα προχωρήσεις ή θα μείνεις να τον κοιτάζεις, ναι, αυτό είναι δική σου επιλογή.

Ομορφιά μου Ε.Σ.Υ.!

Γενικά τα νοσοκομεία τα αποφεύγω. Το ίδιο και τους γιατρούς. Δεν ξέρω, φαντάζομαι προτιμώ να ζω με την ιδέα ότι το σώμα μου είναι ικανό να γιατρέψει τον εαυτό του. Έτσι, καταφεύγω στους ειδικούς μόνο όταν υπάρχει μεγάλη ανάγκη (όταν δηλαδή το σώμα μου δεν ξέρει τι του γίνεται).

Χθες το βράδυ βρέθηκα σε εφημερεύον νοσοκομείο της Αθήνας, έχοντας περάσει ένα εφιαλτικό προηγούμενο βράδυ και μια διόλου ευχάριστη επόμενη ημέρα. Αν και πήγα εξοπλισμένη με όλα μου τα στερεότυπα για το Ε.Σ.Υ., περιμένοντας να δω τους διαδρόμους γεμάτους πονεμένο κόσμο, τους γιατρούς αδιάφορους και βιαστικούς, τις ουρές ατελείωτες, έπεσα εντελώς έξω. Ο κόσμος στην αναμονή ήταν λιγοστός, εξυπηρετούνταν όλοι πολύ γρήγορα και οι γιατροί έδειχναν γνήσιο ενδιαφέρον. Αυτό βέβαια εκτόξευσε τις απαιτήσεις μου στα ύψη κι έτσι έπλασα στο μυαλό μου αντιμετώπιση αλά ομάδας Dr. House. Το γεγονός ότι εξετάστηκα από γιατρούς τριών διαφορετικών ειδικοτήτων, σίγουρα την τροφοδότησε τη φαντασίωση. Τι ωραία που θα ήταν να μαζεύονταν αυτοί οι γιατροί σ' ένα δωμάτιο και, υπό την καθοδήγηση μιας ιδιόρρυθμης ιδιοφυΐας, να απέρριπταν υποθέσεις μία-μία και να κατέληγαν σε ένα θεραπευτικό πλάνο μόνο για 'μένα...

Πίσω στη Γη. Θεωρώ δεδομένο ότι ομάδες τύπου House δεν ασχολούνται με τον απλό κοσμάκη (πόσο μάλλον αν ο απλός κοσμάκης -a.k.a. moi- δεν αντιμετωπίζει κάτι σοβαρό). Από την άλλη, τα ελληνικά νοσοκομεία αντιμετωπίζουν τόσο μεγάλο πρόβλημα ελλειπούς στελέχωσης, που ακόμη κι αν αντιμετωπίζεις κάτι σχετικά σοβαρό, υπάρχουν άλλοι πόσοι ασθενείς που περιμένουν.

Καλά ως εδώ. Δεν μπορούσε όμως να μη με ενοχλήσει το γεγονός ότι υπήρχε πλήρης ασυνεννοησία μεταξύ των γιατρών που με εξέτασαν, καθώς η επικοινωνία τους γινόταν με 'ραβασάκια' που μετέφερα από τον ένα στον άλλο. Εντάξει, ας μη συγκληθεί ιατρικό συμβούλιο, αλλά τουλάχιστον μιλήστε μεταξύ σας βρε παιδιά... Άσε τις μπηχτές που έπρεπε να ακούω για την τάδε ή τη δείνα ειδικότητα. Και το χειρότερο: αυτό το 'μμ, χμ' που έκανε ένας γιατρός, κοιτάζοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου, αφήνοντάς με να αναρωτιέμαι αν είμαι και με τα δυο ποδάρια στον τάφο!

Τέλος καλό, όλα καλά πάντως. Σίγουρα δεν πρέπει να παραπονιέμαι, γιατί όντως, παρά τις πολύ χαμηλές προσδοκίες μου, οι γιατροί ήταν συμπαθέστατοι και βοηθητικοί. Να πω κι ένα τσιτάτο; Δωρεάν υγεία για όλους ρε αδέρφια!

Η Αθήνα τα βράδια

Είναι η πόλη που οι περισσότεροι αγαπάμε να μισούμε. Ειδικά το καλοκαίρι, γι' αυτό και τρέχουμε να φύγουμε μακρυά της. Αλλά τελικά ξαναγυρνάμε, γιατί -τουλάχιστον για μένα- η Αθήνα είναι πόλη μαγική. Ειδικά τα βράδια της. Και περισσότερο τα αυγουστιάτικά της βράδια. Τα μαγαζιά κλειστά, τα τζιτζίκια τρελαμένα απ' τα φώτα να συνεχίζουν το ρυθμό τους, οι άνθρωποι αργοί. Κι αν έχουν αρχίσει και τα μελτέμια, η Αθήνα είναι χάρμα. Σαν απόψε. Που κάθομαι στον 4ο όροφο και παρακολουθώ τα λιγοστά αμάξια να περνούν από το δρόμο, ενώ η ελιά μου λικνίζεται απ' το δροσερό αεράκι.

Στην Ιπποκράτους

Χθες το μεσημέρι βρέθηκα, κάπου στην Ιπποκράτους, να περιμένω να ανάψει το πράσινο φως για τους πεζούς. Ντάλα ο ήλιος, ο ιδρώτας να τρέχει, κι εγώ απορροφημένη στις σκέψεις μου σχετικά με τη δουλειά που δεν πήρα και την εικόνα που αντίκριζα απέναντι μου (μια εικόνα που συναντά πια κανείς σχεδόν σε κάθε γωνιά του κέντρου της Αθήνας, και που δεν είναι άλλη από παρατεταγμένους ένστολους που κοιτάζουν βαριεστημένα δεξιά-αριστερά). Και τότε άκουσα ένα 'ααααχ'. Δεν ήταν ξεφύσημα, δεν ήταν ο,τιδήποτε άλλο από ένα ολοκάθαρο και ολοστρόγγυλο 'ααααχ'. Για μια στιγμή νόμισα ότι έβγαινε απ' τα δικά μου σωθικά, ήταν όμως από μια κοπέλα δίπλα μου που περίμενε κι εκείνη το Γρηγόρη.

Δε θα το κρύψω, για λίγο σκέφτηκα να κουνήσω το κεφάλι κοροϊδευτικά. Σκέφτηκα 'πωπω, δεν καταλαβαίνει ότι δεν είναι μόνη της; ας την κρατήσει την απόγνωση για την πάρτη της.' Κούνησα τελικά το κεφάλι μου, αλλά πέρα δώθε για να φύγει αυτή η μαλακισμένη πρώτη σκέψη και να έρθει η επόμενη: άραγε πόσοι άνθρωποι κρατούν αυτό το 'αχ' μέσα τους και το βγάζουν μονάχα πριν πέσουν για ύπνο ή σφίγγοντας τα δόντια για να μην τους ακούσει κανείς; Πόσο θα 'θελα κι εγώ να αναστενάξω δυνατά! Και όχι μόνο... Πόσο θα 'θελα να φωνάξω, να ουρλιάξω! Για τον κόσμο που ζούμε, για την ελπίδα που μέρα με τη μέρα γίνεται βάσανο, για την πόλη που ζω και τις εικόνες που βλέπω.

Στιγμές αργότερα αυτό το 'αχ' έγινε επιφώνημα χαράς, καθώς, λίγο πιο κάτω, συνάντησα έναν (όχι και τόσο) παλιό γνώριμο, που είχα να δω ένα χρόνο.

Και καταλήγω: την αγαπώ τη ζωή, την αγαπώ με πάθος! Αλλά ώρες ώρες είναι τόσο σκύλα...

Βιβλίο για παραλία

Έφυγα για τη Χίο με το Connected, ένα πραγματικά ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο παρεμπιπτόντως παρέχει εμπειρική στήριξη σε θεωρίες τις οποίες υποστηρίζω με σθένος και για τις οποίες έχω τσακωθεί αμέτρητες φορές με το φίλο μου το Νίκο στο κρύο Canterbury. Στο θέμα αυτό θα πρέπει να επιστρέψω με κάποιο άλλο post, καθώς το βιβλίο το άφησα στη μέση, αφού γρήγορα συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν καλός σύντροφος για την παραλία. Το καλοκαίρι θέλει σασπένς και μυστήριο, όχι κοινωνιολογικές αναλύσεις -ακόμα κι αν γίνονται με διασκεδαστικό και ευκολονόητο τρόπο.

Τρυπώσαμε λοιπόν με το Νικόλα, ο οποίος τα τελευταία 2 και κάτι χρόνια αποτελεί τον καλό μου σύντροφο για όλες τις εποχές, σε ένα συνοικιακό βιβλιοπωλείο στην πόλη της Χίου και βγήκαμε με 2 βιβλία ανά χείρας. Εγώ, όπως πάντα, είχα διαλέξει το καλύτερο: ένα μυθιστόρημα άνω των 600 σελίδων, το πρώτο του Ιταλού σεναριογράφου, με σπουδές στη νομική και την εγκληματολογία, Donato Carissi. Ο Υποβολέας είναι μια ιστορία που σε κρατάει σε εγρήγορση ως την τελευταία σελίδα. Και κυριολεκτώ! Ακόμη και οι ευχαριστίες, που βρίσκονται στις πίσω σελίδες του βιβλίου, είναι δοσμένες με τόσο προσωπικό και συγκινητικό τρόπο, που δεν μπορείς να τις αγνοήσεις.

Αυτό που βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ότι ο συγγραφέας δεν αποκαλύπτει ποτέ σε ποιο τόπο και χρόνο εκτυλίσσεται η ιστορία. Σε αφήνει να κάνεις τις δικές σου υποθέσεις, να συμμετέχεις κι εσύ κι η φαντασία σου, καθώς οι ήρωες ξεδιπλώνουν παθήματα, σκέψεις και συναισθήματα. Κάπου εκεί εμπλουτίζουν και τις γνώσεις σου σχετικά με εγκληματολογικές θεωρίες και μεθόδους (κατιτίς για να μη νιώθει ο συγγραφεύς ότι πήγαν χαμένα τόσα χρόνια σπουδών), αναφορές που καμιά φορά ίσως μοιάζουν επιτηδευμένες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κουράζουν στην ανάγνωση. Η μάχη του καλού και του κακού πιάνεται και εδώ, αλλά με μια φιλοσοφική περισσότερο διάθεση, καθώς τα δύο δεν αντιμετωπίζονται ως διακριτά. Σ' αυτήν την ιστορία, όπως και στην πραγματική ζωή, όλοι είναι ικανοί για όλα: το καλό δεν είναι προνόμιο κάποιων και το κακό κάποιων άλλων.

Κρατείστε στο νου σας ότι αυτές τις γραμμές τις διαβάζετε δια χειρός ενός ανθρώπου που σε κάποια φάση της ζωής ήθελε να γίνει ντετέκτιβ. Αν δεν μπορείτε να διαβάζετε για φόνους, ακρωτηριασμούς, serial killers, απαγωγές και ανθρωποκυνηγητό, καλύτερα να προτιμήσετε την Πολυάννα.

Για την ιστορία, το βιβλίο που διάλεξε ο Νικόλας είναι η Εξαφάνιση της Chevy Stevens.

Χαμένη νιότη

Δεν ξέρω τι μ' έπιασε βραδιάτικα και θυμήθηκα την πολύκροτη υπόθεση του μικρού Άλεξ. Ήταν 4 χρόνια και κάτι πριν, που ξαφνικά εφημερίδες και κανάλια άρχισαν να μιλούν για ένα μικρό παιδί που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς στη Βέροια. Ίσως θυμάστε μια ξανθιά, ψιλόλιγνη γυναίκα, τη μητέρα του Άλεξ, Νατέλα, που έλεγε και ξανάλεγε ότι πρέπει να μάθει τι συνέβη στο γιο της. Και ίσως θυμάστε επίσης τη φωτογραφία του παιδιού, τοιχοκολλημένη σε σταθμούς του μετρό. Μια πολύ ευγενική φυσιογνωμία, ένα ξανθό χαμογελαστό αγόρι, με γυαλάκια και κόκκινη μπλούζα.

Άρχισα να ψάχνω πληροφορίες για την υπόθεση, όντας πεπεισμένη ότι είχε εξιχνιαστεί, ότι το παιδί είχε δολοφονηθεί, είχε βρεθεί το πτώμα του, είχαν ανακαλυφθεί οι δράστες. Έπεσα πάνω στο blog των γονιών του Άλεξ και μετά έπεσα απ' τα σύννεφα. Η δίκη ολοκληρώθηκε, οι ένοχοι (οι οποίοι παρεμπιπτόντως είναι 5 ανήλικα παιδιά) εκτίουν τις ποινές τους, αλλά η σωρός του Άλεξ δε βρέθηκε ποτέ. Μπήκα για λίγο, όσο μπόρεσα, στη θέση της Νατέλα. Μου κόπηκαν τα πόδια. Είναι τόσα τα θέματα που πρέπει να διαχειριστεί. Τον πόνο για το χαμένο της παιδί, την ελπίδα ότι αφού δε βρέθηκε πτώμα ίσως ακόμη να ζει, τη σκέψη ότι αφού δε βρέθηκε πτώμα ίσως συνέβη κάτι ακόμα πιο ειδεχθές. Την ανικανότητα των αρχών να βρουν μια άκρη, το βιασμό από τα ΜΜΕ για νούμερα σε βάρος του βασάνου της, τις υποψίες ότι η ίδια ή κάποιος δικός της άνθρωπος έχει σχέση με την εξαφάνιση...

Όλη αυτή η ιστορία μοιάζει με σενάριο αστυνομικής ταινίας. Με διεφθαρμένους λειτουργούς και δημοσιογράφους, περίεργα κυκλώματα, μικρές κοινωνίες με σκοτεινά μυστικά. Η αλήθεια ίσως δε μαθευτεί ποτέ. Η σωρός ίσως δε βρεθεί ποτέ. Η Νατέλα ίσως δεν ησυχάσει ποτέ. Και οι 5 δράστες, τα 5 παιδιά, ίσως δε 'σωφρονιστούν' ποτέ. Και πώς να γίνει αυτό άραγε;

Για μένα, τα θύματα της ιστορίας είναι 6. Είναι ο Άλεξ κι είναι και τα 5 αυτά παιδιά. Δε γεννιέσαι δολοφόνος, ούτε κωλόπαιδο. Αρνούμαι να πιστέψω πως αυτά τα παιδιά θα έκαναν το ίδιο αν είχαν άλλες επιλογές. Φταίνε για ό,τι έκαναν, αλλά φταίμε κι εγώ κι εσύ. Που καμιά φορά ξεχνάμε τι σημαίνει να είσαι παιδί, να ρουφάς σα σφουγγάρι ό,τι βλέπεις, να μην έχεις πού να πας. Ξεχνάμε ότι τα παιδιά δεν είναι μικρογραφίες ενηλίκων, αλλά μέλλοντες ενήλικοι.

Στο μετρό

Είδα σήμερα μια διαφήμιση στο μετρό, ξέρετε, ανάμεσα στις θέσεις, που σχεδόν μου έφερε αναγούλα. Αφορούσε σε ένα ιδιωτικό κολέγιο (το οποίο παρεμπιπτόντως αντιπαθώ σφόδρα, κυρίως γιατί οι απόφοιτοί του μοιάζουν να αποτελούν ένα μασωνικού τύπου κοινωνικό δίκτυο). Φυσικά, διαφημιστικά υπήρχαν και από τις δύο όψεις των διαχωριστικών των θέσεων, για να μπορούν όλοι οι επιβάτες να τα χαζεύουν την ώρα που πάνε όπου πάνε. Η μία από τις διαφημιστικές εικόνες παρέπεμπε στις μουσικές καρέκλες, ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια των παιδικών μου χρόνων. Έδειχνε λοιπόν 6-7 καρέκλες γραφείου (αυτές των μεγαλοστελεχών) και από κάτω το εξής σλόγκαν (στα αγγλικά στη διαφήμιση, εδώ μεταφρασμένο και ίσως λιγάκι παραποιημένο λόγω κακής μνήμης):

"Οι παίκτες περισσότεροι

Οι καρέκλες λιγότερες

Καθόλου μουσική"

Την κοίταζα και την ξανακοίταζα, και το πρώτο συναίσθημα που μου γεννήθηκε ήταν ο τρόμος. Αυτό που περιγράφουν οι τρεις παραπάνω γραμμές, είναι μια αδυσώπητη αγορά εργασίας, με πολλούς ανέργους, λίγες θέσεις εργασίας, και, ναι, καθόλου χαρά. Αυτό που περιγράφουν είναι μια κατάσταση τρομακτικού ανταγωνισμού γύρω από μια καρέκλα, χωρίς όμως ξεγνοιασιά, παιχνίδι και -πολύ φοβάμαι- ελπίδα.Περιγράφουν τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε όλοι και στην οποία, δυστυχώς, προσγειωθήκαμε απότομα και άτσαλα.

Ε, και μετά ήρθε η αναγούλα. Και γι' αυτά που συμβαίνουν, αλλά πιο πολύ για το γεγονός ότι αυτή η πραγματικότητα γίνεται στρατηγική marketing, για να πουληθεί το "προϊόν" που λέγεται εκπαίδευση. Για να πουληθεί ελπίδα. Για να αγοράσεις το μέλλον σου.

Και αναρωτιέμαι, είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά;

Στη θάλασσα

Σαββατοκύριακο: δυο μέρες, δυο μπάνια, δυο θάλασσες.

Και μια διαπίστωση: πρέπει να κάνω πιο συχνά ξερή (ξέρετε, αυτό το ξαπλωτό με τα χέρια σε διάταση, τα αυτιά μέσα στο νερό και τα μάτια στα σύννεφα). Μιλάμε για την απόλυτη εμπειρία χαλάρωσης! Το νερό καταπίνει κάθε ίχνος στρες, οι ήχοι της θάλασσας σου χαρίζουν απίστευτη αίσθηση γαλήνης, ενώ αυτό το πρόσωπο-με-πρόσωπο με τον ουρανό σε κάνει να νιώθεις τόσο μικρός και τόσο μεγάλος ταυτόχρονα.

Τελικά όντως η ευτυχία κρύβεται στα πιο απλά πράγματα.

Είστε όλοι θεότρελοι!

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να ανοίξω το αγαπημένο μου ίσως θέμα συζήτησης: την τρέλα. Το γεγονός ότι σπούδασα ψυχολογία με έφερε πιο κοντά, σε σχέση με κάποιους από εσάς εκεί έξω, με το τι σημαίνει 'ψυχική υγεία', 'ψυχική διαταραχή', 'ψυχοπαθολογία' και λοιπά και λοιπά 'Ψ'. Θυμάμαι ότι μπαίνοντας στη σχολή στο ΑΠΘ διψούσα να ακούσω για συμπτώματα και 'αρρώστιες' (ειδικά για τη σχιζοφρένεια, μια ψυχική κατάσταση που αποτελεί ακόμη και σήμερα μύθο-μην ακούτε αβίαστα αυτά που λένε περί γονιδίων και κληρονομικότητας), για θεραπείες, για τα λεγόμενα 'εγκληματικά μυαλά'. Ναι, ειδικά αυτά τα μυαλά. Θυμάμαι πόσο με είχε συγκλονίσει η υπόθεση Πάσαρη, όταν ακόμη πήγαινα σχολείο, και πόσο βαθιά πίστευα ότι άνθρωποι σαν κι αυτόν μπορούν ν' αλλάξουν αν απλά κάποιος τους καταλάβει.

Αυτά λοιπόν με ιντρίγκαραν τον πρώτο καιρό στη σχολή. Σιγά σιγά όμως, και με τη συνεργεία κάποιων ιδιαίτερα εμπνευστικών ακαδημαϊκών, συγγραφέων, συμφοιτητών και συνομιλητών, ανακάλυψα μια άλλη πραγματικότητα, πέρα από διαγνωστικά κριτήρια και ταξινομήσεις. Μια πραγματικότητα που μου ταίριαζε περισσότερο, που μου φαινόταν πιο 'λογική'. Και αυτή η πραγματικότητα δεν ήταν άλλη από το ότι δεν υπάρχει πραγματικότητα. Τουλάχιστον όχι μόνο μία.

Το να χαρακτηρίσεις έναν άνθρωπο 'τρελό' είναι το μόνο εύκολο. 'Ολοι μας έχουμε συναντήσει ανθρώπους που απλά δε βγάζουν νόημα. Ανθρώπους που μιλάνε μόνοι τους στο δρόμο ή στο λεωφορείο, που κάνουν διάφορες κινήσεις, αλλόκοτες, που μοιάζουν να είναι μόνοι αλλά και να μην είναι. Ή άλλους, που κατά τα άλλα φαίνονται πολύ 'φυσιολογικοί', αλλά δρουν με τρόπους δυσνόητους ή κατακριτέους (εκείνοι, για παράδειγμα, που τρέχουν στο δρόμο σαν τρελοί). Ή κάποιους που είναι πολύ γαμάτοι για να μην είναι τρελοί (είναι τρελός, είναι τρελός ο γερμανός κ.ο.κ.). Η λέξη από μόνη της, η λέξη τρέλα, είναι χρωματισμένη με τους δύο αντίθετους πόλους ενός συνεχούς: το δυσνόητο από τη μία και το ιδιοφυές από την άλλη. Και το 'φυσιολογικό' βρίσκεται κάπου εκεί στη μέση.

Μη με παρεξηγήσετε, αλλά νομίζω ότι αυτό το συνεχές δεν υπάρχει. Ή μάλλον, κατ' εμέ, δεν είναι συνεχές. Θα το παρομοίαζα μάλλον με μια σφαίρα, που, ανάλογα με την οπτική σου γωνία, είναι σε κάποια μέρη φωτεινή και σε άλλα σκοτεινή. Μμμμ... Ας τη βάλουμε τη σφαίρα να γυρίζει και γύρω απ' τον εαυτό της καλύτερα (κάτι σαν τη Γη ένα πράμα).

Σε κάποιους πολιτισμούς, ακόμα και σήμερα, το να ακούς φωνές που δεν ακούν οι γύρω, να βλέπεις πράγματα που αδυνατούν να δουν οι άλλοι κ.ο.κ., θεωρείται ικανότητα θεόσταλτη. Πολλές μορφές της Iστορίας που έχουν αγιοποιηθεί, είχαν παρόμοιες εμπειρίες. Στο δυτικό όμως πολιτισμό, με τις φαρμακοβιομηχανίες να κουνάνε τις ουρές τους από χαρά, αυτές οι εμπειρίες αποκόβονται εντελώς από το πλαίσιο στο οποίο συμβαίνουν, από την ιστορία ζωής του ανθρώπου που τις βιώνει και τελικά παθολογικοποιούνται. Όπως βέβαια παθολογικοποιείται και η μεγάλη θλίψη (βλ. κατάθλιψη), η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά (βλ. αυτοκτονικές τάσεις, κατάχρηση ουσιών κλπ), αλλά και η υπέρμετρη χαρά και ενέργεια (βλ. μανία). Με το μικρό μου μυαλουδάκι σκέφτομαι πόσο λογικό είναι ένας άνθρωπος να νιώθει απελπισία και να μην αντέχει άλλο τη ζωή, όταν πολύ απλά οι αντικειμενικές συνθήκες δεν του επιτρέπουν να νιώθει αλλιώς. Κι απ' την άλλη, πώς είναι διαταραγμένος ένας άνθρωπος που νιώθει συνεχώς ότι τον παρακολουθούν, όταν ζει σε μια πόλη γεμάτη κάμερες κι ασφαλίτες, και όταν ακούει γύρω του για υποκλοπές και παρακολουθήσεις.

Δεν αρνούμαι σε καμία περίπτωση πως υπάρχουν άνθρωποι που πονούν και χρειάζονται βοήθεια. Μάλιστα, καθώς περνούν οι δεκαετίες, αυτοί γίνονται όλο και περισσότεροι, πράγμα το οποίο νομίζω πρέπει να μας προβληματίζει. Τι είναι η 'ψυχική ασθένεια'; Περονόσπορος; Πανδημία; Τι άλλαξε τον τελευταίο αιώνα και γεμίσαμε ψυχοθεραπευτές, ψυχιάτρους και ψυχοφάρμακα;

Άνθρωποι που υποφέρουν υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Παλιότερα τους κλείναμε πίσω από ψηλούς τοίχους και τους κάναμε ντους με κρύο νερό και λοβοτομή. Μετά ηλεκτροσόκ. Σήμερα τα κάνουμε κι αυτά αλλά σε μικρότερη κλίμακα και πιο κρυφά. Σήμερα τους ταΐζουμε μια χούφτα χάπια και τους στέλνουμε για ύπνο. Γιατί είναι άρρωστοι.

Περιμένοντας το μικρό

Από ώρα σε ώρα γεννιέται το πρώτο παιδί του μεγάλου μου αδερφού, το πρώτο εγγόνι των γονιών μου, το πρώτο ανηψάκι του έτερου αδερφού μου και εμού. Ένα κοριτσάκι, που αναμένεται να ζυγίζει κάπου στα 3 κιλά και κάτι, που αφού έμεινε κρυμμένο στην κοιλίτσα της μαμάς της για 9 μήνες, ετοιμάζεται σιγά σιγά να ξεμυτήσει στον κόσμο μας. Και λέγοντας 'κόσμο μας', μου έρχεται στο μυαλό εκείνο το επιχείρημα, που οι περισσότεροι έχουμε χρησιμοποιήσει για να δικαιολογήσουμε την άρνησή μας ή την ανεπιθυμία μας να κάνουμε παιδί. 'Γιατί να κάνεις παιδί; Σε τι κόσμο θα το φέρεις; Αυτό το ρώτησες αν θέλει να υποφέρει;'

Αν και δε θέλω καθόλου να μπω στο μονοπάτι περί προορισμού του ανθρώπου (και δη και της γυναίκας) σ' αυτή την κοινωνία, είναι γεγονός ότι η αναπαραγωγή αποτελεί το πιο φυσικό από τα φυσικά της φύσης. Ναι, κανείς δε μας ρώτησε ποτέ αν θέλαμε να γεννηθούμε κι εμείς δε ρωτάμε τα παιδιά μας αν θέλουν να γεννηθούν. Και ναι, ο περισσότερος κόσμος στον πλανήτη υποφέρει. Κρύβει όμως μόνο πόνο αυτή η βόλτα μας στον κόσμο; Σκέφτομαι αυτό το μωράκι που έρχεται σε λίγο και μαζί μ' αυτό σκέφτομαι και όλους εμάς που το περιμένουμε. Που το αγαπάμε πριν ακόμα το δούμε. Που ονειρευόμαστε γι' αυτό πριν καλά καλά αρχίσει να μετρά μέρες ζωής.

Δεν είναι μόνο πόνος η ζωή. Είναι κι αγάπη, είναι χαρά, είναι όνειρα, είναι δημιουργία. Και λέγοντας 'δημιουργία', πόσο κενός από δημιουργία θα ήταν ο κόσμος αν δεν υπήρχε ο πόνος; Αν δεν υπήρχαν η απόγνωση, ο θυμός, η θλίψη, δε θα υπήρχαν και η Guernica, οι Sex Pistols και ο Καρυωτάκης. Αν δεν υπήρχαν πράγματα που 'βρωμάνε' σ' αυτό τον κόσμο, δε θα υπήρχαν τα κινήματα που θέλουν ν' αλλάξουν τον κόσμο. Αν ο κόσμος δεν είχε ασχήμια, δε θα υπήρχε η Τέχνη, που προσπαθεί να αποτυπώσει την όποια ομορφιά του.

Κι άλλα τέτοια γλυκανάλατα. Γιατί όσο μεγαλώνω, τόσο πιο γλυκανάλατη γίνομαι. Λες να περνάω καμιά υπαρξιακή κρίση; Ωχ αμάν, θα γίνω και θεία..

Εξομολογήσεις μιας άνεργης

Χθες πήγα στον ΟΑΕΔ. Μετρώ πια 5 μήνες δηλωμένης ανεργίας και άλλους 5 αδήλωτης. Βλέπω αυτά τα μικροσκοπικά αυτοκολλητάκια πάνω στη μικροσκοπική πλαστικοποιημένη καρτούλα να αυξάνονται συνεχώς και με πιάνει η καρδιά μου. Όχι, αυτό δεν το περίμενα. Ήμουν σίγουρη, γυρνώντας από την Καταραμένη Νήσο (a.k.a. Γηραιά Αλβιώνα), ότι θα δυσκολευτώ να βρω μια δουλειά. Αλλά αυτό δεν το περίμενα. Σε λίγο καιρό θα έχει περάσει ένας χρόνος. Και μετά τι; Ενάμιση, δύο χρόνια; Πόσα;

Κι είναι σκληρή η ανεργία. Υπάρχουν μέρες που δεν ξέρεις τι να κάνεις με την πάρτη σου. Υπάρχουν μέρες που δεν ξεκολλάς απ' τον καναπέ, απ' την τηλεόραση, τον υπολογιστή. Υπάρχουν μέρες που νιώθεις παντελώς άχρηστος και ανίκανος. Γιατί η δουλειά είναι αυτή που σου δίνει ταυτότητα. Όταν έχεις δουλειά, είσαι ένας προκομμένος άνθρωπος. Αν όχι, είσαι απλά ένας αργόσχολος. Κι έτσι πιάνεις τον εαυτό σου να πλένει δυο φορές τη μέρα τα πιάτα, να σκουπίζει, να ποτίζει τα λουλούδια ανελλιπώς. Έτσι. Για να νιώθεις ότι δεν πήγε άλλη μια μέρα χαμένη. Και μετά θα έρθει η επόμενη, θα σηκωθείς αργά, θα πας για καφέ, θα κάνεις μια βόλτα και θα γυρίσεις ξανά στους τέσσερις τοίχους σου.

Εντάξει, υπάρχουν και έγχρωμες στιγμές στην ανεργία. Είναι τα βράδια που μπορείς να μείνεις ξάγρυπνος, γιατί πολύ απλά δε σε περιμένει κανένα αφεντικό το πρωί στη δουλειά. Είναι ο χρόνος, που αφού περάσεις το αρχικό στάδιο της αυτολύπησης, αρχίζεις να εκμεταλλεύεσαι προς όφελός σου. Είναι ο επαναπροσδιορισμός σου σχετικά με το τι έχει αξία στη ζωή σου και τι όχι. Όπως το να κάνεις μια δουλειά που να σ' αρέσει.

Θα μου πεις, 'εδώ ο κόσμος δεν έχει να φάει, κυρά μου! θέλεις και δουλειά που να σ' αρέσει;' Και δε θα 'χεις άδικο. Αλλά πάρε κι εσύ μια αλήθεια: όταν η δουλειά συνάδει με την ανάγκη, γίνεται εκβιασμός. Όταν δουλεύεις για να ζήσεις, κι όχι από αγάπη, από μεράκι,για να χαρείς, να δημιουργήσεις, να εκφραστείς, νιώθεις κενός και δυστυχής. Βέβαια, είμαστε τόσο προσαρμοστικά όντα οι άνθρωποι, που καμιά φορά καταλήγουμε ν' αγαπάμε ό,τι πριν λίγο μισούσαμε. Ίσως για να μη νιώθουμε πια κενοί και δυστυχείς.

'Σκούρα τα πράματα...' ή 'Τα κομμάτια του παζλ'

Είπα σήμερα να διακοσμήσω το blog μου με λίστες. Μ' αρέσουν οι λίστες. Μου προσφέρουν μια αίσθηση ελέγχου. Ό,τι μ' αρέσει μπαίνει στη λίστα. Ό,τι μισώ πετιέται κι εξαφανίζεται απ' τη ζωή μου και στα τσακίδια να πάει. Έφτιαξα λοιπόν μια λίστα με τους τόπους που αγάπησα, που επηρέασαν τη σκέψη μου, ή απλά τόπους στους οποίους βρέθηκα και, αναγκασμένη να τους συνηθίσω, τελικά τους συμπάθησα.

Επιχείρησα να κάνω το ίδιο και με ανθρώπους που υπήρξαν-και κάποιοι απ' αυτούς ακόμα είναι-σημαντικοί στην πορεία της ζωής μου. Είχα σκεφτεί και τον τίτλο (πάντα χαριτολογώντας): "ο κόσμος που με σημάδεψε' ή 'ο άνθρωπος είναι αυτοί που έχει συναντήσει". Το πιστεύω αυτό ακράδαντα. Δεν ξέρω αν γεννιόμαστε tabulae rasae, δεν ξέρω αν τα γονίδια μας κουβαλάνε ψήγματα προσωπικότητας. Αυτό που ξέρω είναι ότι σίγουρα θα ήμουν κάποια άλλη αν είχα μεγαλώσει σε άλλη οικογένεια, αν είχα άλλους φίλους, αν είχα άλλους καθηγητές και άκουγα άλλη μουσική.

Το να αρχίσω λοιπόν ήταν εύκολο: μαμά-μπαμπάς, αδέρφια, γιαγιά, κάποια ξαδέρφια (περισσότερα απ' όσα θα περίμενα), κάποιοι θείοι-θείες, κάποιοι παιδικοί φίλοι (που εξακολουθούν να είναι φίλοι), κάποιοι άλλοι παιδικοί φίλοι (που τους έχασα στην πορεία), μια δασκάλα στο δημοτικό, κάποιοι δάσκαλοι σε γυμνάσιο και λύκειο.

Μετά έρχονται τα σκούρα, γιατί η λίστα είναι ήδη κάπως 'συνωστισμένη'. Άντε λοιπόν να βρεις ποιον να εξαιρέσεις από τα non-early years. Κάποιον απ' τους ελάχιστους συμφοιτητές και καθηγητές στο ΑΠΘ που διήγειραν τη σκέψη σου; Κάποιο από τα παιδιά στο ίδρυμα στην Πυλαία; Κάποιον από το Ψυχιατρείο Λέρου; Κάποιο συνάδελφο, συν-εθελοντή, εργοδότη; Κάποιο συνταξιδιώτη; Κάποιο συμμετανάστη ή συμφοιτητή στην Αγγλία; Κι αν θέλεις να προσθέσεις και μουσικούς, συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφους και λοιπούς του καλλιτεχνικού, την έβαψες.

Αποφάσισα λοιπόν να την παρατήσω τη λίστα. Είμαστε αυτοί που συναντάμε. Οι άλλοι μας μαθαίνουν, οι άλλοι μας εμπνέουν. Και η έμπνευση είναι περίεργο πράμα. Κάποιες φορές θέλει το χρόνο της, κάποιες άλλες αρκούν μια-δυο στιγμές.

Θέματα γλωσσολογίας

Λίγες ώρες πριν απέκτησα τον πρώτο μου αναγνώστη, ο οποίος δεν είναι άλλος από το Μεγάλο μου Αδερφό, με τον οποίο μας ενώνει και μια κουμπαριά. Δεν έχω ιδέα τι άποψη έχεις, αγαπητέ και μόνε αναγνώστη, για το 'υπό κατασκευή' blog μου, ξέρω όμως ότι όφειλα να λάβω υπ' όψιν τη συμβουλή σου: ομιλείτε-και γράφετε-ελληνικά.

Η αλήθεια είναι ότι το γλωσσολογικό ζήτημα με ταλαιπώρησε πιο πολύ από το θεματολογικό, όταν αποφάσισα να εισβάλω στον ιντερνετικό διάλογο-μονόλογο. Ναι, η μητρική μου γλώσσα είναι η ελληνική, σίγουρα μ' αυτήν εκφράζομαι καλύτερα. Αλλά τι γίνεται όταν μεγαλώνεις περιτριγυρισμένος από ήχους μιας άλλης, ξένης γλώσσας; 'Οταν έχεις χύσει αμέτρητα δάκρυα παρακολουθώντας χολυγουντιανές ρομαντικές κομεντί (οι οποίες εν τω μεταξύ αποτελούν το αγαπημένο σου κινηματογραφικό είδος, κάτι που τώρα μπορείς να παραδεχθείς χωρίς ντροπή, αλλά κάπου στα 16 τις καταδίκαζες ως παντελώς βλακώδεις); Όταν ο πρώτος σου έρωτας στο δημοτικό είχε soundtrack το With the Beatles; Όταν από την τόση έκθεση σ'αυτή την άλλη γλώσσα, σου είναι πιο εύκολο να πεις 'i love you', ενώ το ελληνικό 'σ' αγαπώ' σου ακούγεται παράξενο, μακρόσυρτο και...κάπως φάλτσο; Όταν συχνά σου είναι πιο εύκολο να σκέφτεσαι, να κρατάς σημειώσεις, να γράφεις σ' αυτή την άλλη γλώσσα; Όταν στις εκθέσεις στο ελληνικό σχολείο μετά βίας περνούσες τη βάση, ενώ ο επόπτης σου στο αγγλικό πανεπιστήμιο εκθειάζει τη σαφήνεια και τη συνέχεια του γραπτού σου λόγου;

Χμ... Τελικά όμως νίκησες αγαπητέ αναγνώστη, και να 'μαι λοιπόν με τα ελληνικά μου.

Υ.Γ.: Ok, ίσως το ρήμα 'εκθειάζω' είναι κάπως υπερβολικό.

Thoughts on Gaza

The whole world shook up by the latest tragic incident in Gaza strip a few days ago. Israel showed its ugly face one more time, resulting in 19 deaths (there is still some ambiguity regarding this number), adding to uncountable lives brutally taken in the area. Some might say it takes two to tango and i'm not going to disagree. Yes, conflict takes at least two. But i'm not going to address the issues regarding the Israeli occupation of the Palestinian land (i'm afraid i'm not well-informed anyway), nor am in the position to say who's wrong or right. All i know is that i have a tendency to support minorities and besides that, i have a gutt feeling that leads me to support Palestine. However, i place myself against those people who support genocidal practices of the past against the other side...

Anyway. What i wanted to share are some thoughts on conflict, deriving mostly from social psychological insights. Basically research shows that when you have two different groups of people (or even 'representatives' of such groups), you have conflict. It's easy, it's direct, it's happening. And by conflict i don't always mean bloodshed! Conflict is also expressed through words, through negative stereotypes and prejudice, through competition, but also through non-verbal communication (such as body language).

So, meeting someone from a different group usually puts you in a position of social comparison. When the 'other' is a member of a disliked outgroup, you'll probably favor your own group in the comparison (actually, you'll probably do that anyway). When they belong to a group with conflicting interests with your own group, well, they're basically screwed... If you're a big Chelsea fan, think about the times you've come across a big Manchester United's fan. And now think of the times you've met them before an extremely important game. Maybe now you know what i mean.

The status of the groups we belong to, contributes to our own self-image. So, the more i feel that being a Chelsea fan is a fundamental part of who i am and the better Chelsea scores on the league tables, the better i'm going to feel about myself.

These are some of the basic processes we go through when we strongly identify with the groups we belong to (ethnic, religious, political, sport). Violence actually derives from these basic processes, but needs some intervening factors in order to emerge. All of these factors have essentially one and only purpose: to protect our fragile self-esteems. And they do that by allowing us to justify ourselves. So, when we hurt people from opposing groups, here are some thoughts that might cross our minds: these people are kinda useless, they 're not really good, they're not actually as humans as we, they're more like animals, they deserve what they get, they're evil and they have to be extinct. This might ring some bells.

I'm not trying in any way to justify violence. All i'm trying to communicate is my belief that people are essentially all the same. Those who kill and those who get killed. They could change positions in a sec. Especially in a place like Gaza. So maybe next time you could keep these parameters in mind before arguing that Jews should have been done with 70 years ago.

The fundamental attribution error

Let's all do an exercise. Take the time and think of some behaviours that irritate you. For example, it really pisses me off when people lie to me. Grrrrr....! I hate those big fat liars! I'm sure you guys out there can find stuff that turn you off. Like when someone interrupts you when you're trying to make a point or when someone takes food from your plate or when someone blocks a sidewalk with their car. Aren't these all uncivilized behaviours? What are these people thinking? There must be something terribly wrong with them, right?

Wrong... I hate liars, but i have lied a zillion times. I 'm sure you've interrupted people in conversations, i'm sure you've left your car somewhere you weren't supposed to. So stuff that annoy us are stuff we do too. But what exactly makes these behaviours irritating when others engage in them and why do we do things that we hate in others?

It is the wonderful "fundamental attribution error", as labelled by Ross (1977). Numerous social psychological studies have demonstrated that we generally tend to attribute others' behaviour to their personality or characteristic attitude, basically ignoring situational factors. Others' choices, we believe, result from free will (not from social norms or roles or pressures) and thus reflect aspects of their personalities. However, when coming to explain our own behaviour, we tend to ascribe it to external factors.

Let's go back to my very own example of lying. I hate being lied to. People who lie to me are liars, they normally lie, because they were brought up in a way to believe that lying is cool or convenient or whatever, they'll lie for ever and ever until they die! Me? Yes... I've lied sometimes... But i had to do it. I had to protect others from the truth! Come on, who wouldn't prefer a beautiful lie from the ugly truth?

Ross, L. (1977). The intuitive psychologist and his shortcomings. In Berkowitz, L. (Ed.), Advances in Experimental Social Psychology (Vol.10, pp. 174-220). New York: Academic Press.

Homo Pacificus

Alright, here we go. So, we live in a blue-green-brown little planet, called Earth. We’re about 7 billion humans from various national, ethnic, religious, political backgrounds. We are either male or female (there are some hermaphrodites too), heterosexual, homosexual, bisexual or of some other sexual orientation. We are tall or short, fat or slim, we are rich or poor or somewhere in the middle, we are good swimmers or bad swimmers… Oh, I could go on forever!

My point is that Earth has 7 billion human inhabitants, who belong to probably another 7 billion different groups, categories and subcategories. One could argue that conflict in such a diverse world is inevitable. We see it in the animal world everyday! Big fish eat little fish, lions eat zebras, cats eat mice. There you go! Mm… Really??? Is it that simple?

Don’t get me wrong. I don’t believe humans are superior beings in any sense other than their brain. And civilization. And imagination. Anyway, I’m not saying humans are free of animal instincts. All I’m saying is that they can act beyond them. And conflict is NOT inevitable. At least not in my imaginary new world, among my imaginary new type of humans: homo pacificus. Care to join in?

Intro

There is this unwritten rule for people to start their blogging careers by introducing themselves. I'm not going to lie to you. I don't really know why i'm here, why i'm typing these words or what the heck i want to put accross. All i know is that i don't really like the world these days, but i have this ridiculously romantic attitude to life. Yes, i admit it. I am a fool, i am a humanist. I don't believe humans are a greedy, competitive species. I know we're better than that. But, hey, don't criticize! I've already told you i'm a fool.